There is only One cast,the cast of humanity.

There is only One religion,the religion of love

There is only One language, the language of the heart.

There is only One God and He is omnipresent.

Baba

Υπαρχει μονο Μια φυλη,η φυλη της ανθρωποτητας.

Υπαρχει μονο Μια θρησκεια,η θρησκεια της αγαπης.

Υπαρχει μονο Μια γλωσσα,η γλωσσα της καρδιας.

Υπαρχει μονο Ενας Θεος και ειναι πανταχου παρων.

Μπαμπα


Let it be light between us,brothers and sisters from the Earth.Let it be love between all living beings on this

Galaxy.Let it be peace between all various races and species.We love you infinitely.

I am SaLuSa from Sirius

Channel:Laura/Multidimensional Ocean

Ειθε να υπαρχει φως αναμεσα μας, αδελφοι και αδελφες μας απο την Γη .Ειθε να υπαρχει αγαπη

αναμεσα σε ολες τις υπαρξεις στον Γαλαξια.Ειθε να υπαρχει ειρηνη αναμεσα σε ολες τις διαφο-

ρετικες φυλες και ειδη.Η αγαπη μας για σας ειναι απειρη.

Ειμαι ο ΣαΛουΣα απο τον Σειριο.

Καναλι:Laura/Multidimensional Ocean

SANAT KUMARA REGENT LORD OF THE WORLD

SANAT KUMARA

REGENT LORD OF THE WORLD

The Ascended Master SANAT KUMARA is a Hierarch of VENUS.

Since then SANAT KUMARA has visited PLANET EARTH and SHAMBALLA often.SANAT KUMARA is sanskrit and it means"always a youth". 2.5 million years ago during earth's darkest hour, SANAT KUMARA came here to keep the threefold flame of Life on behalf of earth's people. After Sanat Kumara made his commitment to come to earth 144.000 souls from Venus volunteered to come with him to support his mission.Four hundred were sent ahead to build the magnificent retreat of SHAMBALLA on an island in the Gobi Sea.Taj Mahal - Shamballa in a smaller scaleSanat Kumara resided in this physical retreat, but he did not take on a physical body such as the bodies we wear today. Later Shamballa was withdrawn to the etheric octave, and the area became a desert.Gobi DesertSANAT KUMARA is THE ANCIENT OF DAYS in The Book of DANIEL.DANIEL wrote (19, 20):"I beheld till the thrones were set in place, and THE ANCIENT OF DAYS did sit, whose garment was white as snow, and the hair of his head like the pure wool. His throne Always like the fiery flame and is wheels as burning fire. [His chakras.]"A fiery stream issued and came forth from before him.Thousand and thousands ministered unto him, and ten thousand times and ten thousand stood before him."I saw in the night visions, and, behold, one like THE SON OF MAN came with the clouds of heaven, and came to THE ANCIENT OF DAYS, and they brought him near before him."And there was given him dominion and glory and a kingdom, that all people, nations and languages should serve him.His dominion is an everlasting dominion, which shall not pass away, and his kingdom that which shall not be destroyed." The supreme God of Zoroastrianism, AHURA MAZDA is also SANAT KUMARA.In Buddhism, there is a great god known as BRAHMA SANAM-KUMARA, yet another name for SANAT KUMARA.SANAT KUMARA is one of the SEVEN HOLY KUMARAS.The twinflame of SANT KUMARA is VENUS, the goddess of LOVE and BEAUTY.In 1956, SANAT KUMARA returned to Venus, and GAUTAMA BUDDHA is now LORD OF THE WORLD and SANAT KUMARA is REGENT LORD OF THE WORLD.SANAT KUMARA`s keynote is the main theme of Finlandia by SIBELIUS.


The Ascended Master Hilarion Healing and Truth

The Ascended Master Hilarion - Healing and Truth

The Ascended Master of the Healing Ray

The ascended master Hilarion, the Chohan,1 or Lord, of the Fifth Ray of Science, Healing and Truth, holds a world balance for truth from his etheric retreat, known as the Temple of Truth, over the island of Crete. The island was an historic focal point for the Oracle of Delphi in ancient Greece.We know few of this master’s incarnations, but the three most prominent are as the High Priest of the Temple of Truth on Atlantis; then as Paul, beloved apostle of Jesus; and as Hilarion, the great saint and healer, performer of miracles, who founded monasticism in Palestine. Embodied as Saul of Tarsus during the rise of Jesus’ popularity, Saul became a determined persecutor of Christians, originally seeing them as a rebellious faction and a danger to the government and society. Saul consented to the stoning of Stephen, a disciple of Jesus, failing to recognize the light in this saint and in the Christian movement.jesus had already resurrected and ascended2 when he met Saul on the road to Damascus. And what an electrifying meeting that was! “It is hard for thee to kick against the pricks,”3 Jesus uttered to an awestruck Saul. Blinded by the light that surrounded the form of Jesus, Saul crumpled to the ground. Not only his body but his pride was taken down a few notches that day.This was the most famous of Christian conversions, whereupon Saul became the mightiest of the apostles. Saul took the name Paul and resolved to spread the word of truth throughout the Mediterranean and the Middle East. Paul had inwardly remembered his vow to serve the light of Christ—a vow that he had taken before his current incarnation. Three years after conversion, Paul spent another three years in seclusion in the Arabian Desert where he was taken up into Jesus’ etheric retreat. Paul did not ascend in that life due to his torturing of Christians earlier in that embodiment. In his very next lifetime, Paul was born to pagan parents in 290 A.D. They resided in the same geographical region in which he had lived as Paul in his previous lifetime. As a young boy, Hilarion was sent to Alexandria to study. During this time of study, he heard the gospel and was converted to Christianity.His greatest desire was to be a hermit—to spend his time fasting and praying to God in seclusion. So he divided his fortune among the poor and set out for the desert near Gaza. He spent twenty years in prayer in the desert before he performed his first miracle. God, through him, cured a woman of barrenness. And his healing ministry began.Soon Hilarion was sought out by hundreds who had heard of his miraculous cures and ability to exorcise demons. In 329 A.D., with a growing number of disciples assembling around him, he fled to Egypt to escape the constant flow of people seeking to be healed from all manner of diseases. His travels brought him to Alexandria again, to the Libyan Desert and to Sicily.But his miracles did not only include healings. Once when a seacoast town in which he was staying was threatened with a violent storm, he etched three signs of the cross into the sand at his feet then stood with hands raised toward the oncoming waves and held the sea at bay.Hilarion spent his last years in a lonely cave on Cyprus. He was canonized by the Catholic Church and is today known as the founder of the anchorite life, having originated in Palestine. To this day, those known as anchorites devote themselves to lives of seclusion and prayer. Hilarion ascended at the close of that embodiment. Hilarion, as an ascended master, speaks to us today of the power of truth to heal the souls of men, delivering his word through The Hearts Center’s Messenger, David Christopher Lewis. Current teachings released from Hilarion include the following:

· On the power of healing: Hilarion teaches his students that “[t]he power of healing is within your Solar Source.” He gives his students “an impetus, a spiral of light that you may fulfill your mission…” and exhorts them to “use this spiral of light for the benefit of sentient beings”. —July 2008

· On the power of joy: Hilarion encourages us to “experience the pulsation of joy” and shows each of us the joyous outcome of our life, which is “a life lived in joy.” He assures us, “I will always lead you to your freedom to be joy”. —June 2008

· On the love of truth: Hilarion teaches that the love of truth will enable us to see clearly the light that is within us. He teaches that instead of criticizing, we must go within and eliminate the particles of untruth within ourselves. —February 2008

· On the action of solar light: Hilarion delivers a greater action of solar light to help release all past awareness of lives lived outside divine awareness. He explains his ongoing mission over many lifetimes—to heal by the power of each soul’s recognition of the truth of her own divinity—and pronounces, “I am the messenger of healing and joy to all. May your life as a God-realized solar being be bright-shining ever with the aura of the truth who you are in my heart.” —March 14, 2008

1. “Chohan” is a Sanskrit word for “chief” or “lord.” A chohan is the spiritual leader of great attainment who works with mankind from the ascended state. There are seven chohans for the earth—El Morya, Lanto, Paul the Venetian, Serapis Bey, Hilarion, Nada and Saint Germain.back to Chohan…

2. The ascension is complete liberation from the rounds of karma and rebirth. In the ascension process, the soul becomes merged with her Solar Presence, experiencing freedom from the gravitational, or karmic, pull of the Earth and entering God’s eternal Presence of divine love. Students of the ascended masters work toward their ascension by studying and internalizing the teachings, serving life, and invoking the light of God into their lives. Their goal as they walk the earth is the cultivation of a relationship with God that becomes more real, more vital with each passing day.back to ascended…

3. Acts 9:5 back to kick against the pricks…

The Ascended Master Saint Germain

The Ascended Master Saint Germain

I have stood in the Great Hall in the Great Central Sun. I have petitioned the Lords of Karma to release Dispensation after Dispensation for the Sons and Daughters of God and, yes, for the Torch Bearers of The Temple. Countless times I have come to your assistance with a release of Violet Flame sufficient to clear all debris from your consciousness. Numberless times I have engaged the Love of my Heart to embrace you, to comfort you, to assist you when you have not known which way to turn.

"I merely ask you to keep the watch, to hold fast to the Heart Flame of your own God Presence, to understand that your first allegiance is to the Mighty I AM. That you have no other Gods before the I AM THAT I AM.

through the Anointed Representative®, Carolyn Louise Shearer, February 14, 2007, Tucson, Arizona U.S.A. (10)

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Wednesday, March 13th., 2019 Οι 4 μεγάλες μάχες της Ιλιάδας: Στρατιωτική ανάλυση της ομηρικής διήγησης

Wednesday, March 13th., 2019
"ΣΧΟΛΙΟ

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πουθενά ο Ομηρος δεν αναφέρει ότι οι Τρώες δεν ήταν Ελληνες...
Ο Τρωικός Πόλεμος ουσιαστικά αποτέλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο των Ελλήνων της Ελλάδας και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ασχέτως αν διάφορα βαρβαρικά και μη ελληνικά έθνη συμμάχησαν και βοήθησαν τους Τρώες...
Πουθενά ο Ομηρος; δεν ανέφερε οίτ οι Τρώες ήταν βάρβαροι...
Κάθε άλλο...
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε όλη την Ιλιάδα οι Τρώες είχαν κοινή γλώσσα την ελληνική (πουθενά δεν αναφέρεται ο Ομηρος σε ύπαρξη διερμηνέων), κοινά ήθη και έθιμα και κοινούς θεούς με τους Αχαιούς...
Πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχει το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον μεταξύ Αχαιών και Τρώων και σίγουρα και το όμαιμον...
Μιλάμε δηλαδή για Ελληνες....
Μην μας διαφεύγει και το γεγονός ότι οι περισσότεροι των Τρώων έφεραν ελληνικά ονόματα... Εκτωρ, Αλέξανδρος, Κασσάνδρα, Ανδρομάχη, Αινείας κλπ.... 
Ο ίδιος ο Πρίαμος ο βασιλιάς της Τροίας ήταν παιδί του Λαομέδοντα και της Λευκίππης που με την σειρά του ήταν γιός του Ιλου και της Ευρυδίκης....
Παντού ελληνικά ονόματα... "

Οι 4 μεγάλες μάχες της Ιλιάδας: Στρατιωτική ανάλυση της ομηρικής διήγησης

 

Μετά την εγκατάσταση των Αχαιών στην τρωική ακτή, συνέβη, αν συνέβη, η σύγκρουση Αγαμέμνονα και Αχιλλέα. Είτε λοιπόν γιατί πράγματι σημειώθηκε η σύγκρουση, είτε γιατί ήταν στρατηγική επιλογή του αρχιστρατήγου, ο Αχιλλέας και οι τρομεροί του Μυρμιδόνες, δεν θα συμμετείχαν στις δύο πρώτες μάχες στο Σκαμάνδριο πεδίο. Έλαβαν, με επικεφαλής τον Πάτροκλο, μέρος στην τρίτη μάχη και με επικεφαλής τον Αχιλλέα στην τέταρτη και σημαντικότερη μάχη.


Οι Μυρμιδόνες, ως επίλεκτο τμήμα που ήσαν, είναι
πολύ πιθανό να αποτελούσαν απλά την γενική εφεδρεία του Αχαϊκού στρατεύματος. Κατά μια άλλη άποψη οι Μυρμιδόνες δεν συμμετείχαν στις δύο πρώτες μάχες γιατί απλώς ίσως επιχειρούσαν αλλού.

Πριν την έναρξη της πρώτης μάχης, αποφασίζεται να κριθεί η εκστρατεία με μονομαχία μεταξύ του Πάρι και του Μενελάου, των δύο ενδιαφερομένων για την Ελένη. Ο Πάρις ηττάται αλλά σώζεται. Το γεγονός αυτό προκάλεσε προς στιγμήν σύγχυση στις τάξεις των Αχαιών, την οποία εκμεταλλεύθηκαν οι Τρώες και “στοίχοι ασπιδοφόρων” όρμησαν εναντίον τους.


Η πρώτη μάχη

Ο Αγαμέμνων επανέφερε την τάξη στα τμήματά του και κατόπιν επιθεώρησε και εμψύχωσε τους άνδρες του, πριν τους διατάξει να ριφθούν στη μάχη. Η περιγραφή του Ομήρου στο σημείο αυτό είναι πράγματι εκπληκτική. Ο Αγαμέμνων βαδίζει εμπρός από τις παρατεταγμένες φάλαγγες των χιλιάδων πολεμιστών του. Ο ήλιος χρυσίζει πάνω στις αρματωσιές τους και τα δόρατα τους σχηματίζουν ένα δάσος αιχμών.

Ο Όμηρος επίσης μας πληροφορεί και για τον τρόπο παράταξης των Αχαιών. Έμπροσθεν ετάχθησαν οι ελαφροί πεζοί, ακολούθως τα άρματα και πίσω τους οι φάλαγγες του πεζικού, σχηματίζοντας την κλασική τριπλή μυκηναϊκή γραμμή μάχης. Το γεγονός ότι στην πρώτη γραμμή τάχθηκαν οι ελαφροί πεζοί επιβεβαιώνεται από την ανταλλαγή «πυρών» που σημειώθηκε.


Όσον αφορά τα άρματα, φαίνεται ότι στη συγκεκριμένη μάχη τάχθηκαν και πολέμησαν με βάσει τις οδηγίες του γέροντος ιππότη Νέστορα. «Μήτε κανείς στην ιπποσύνη και την ανδρεία έχοντας πεποίθηση μόνος εμπρός από τους άλλους να ορμά στους Τρώες για να μάχεται, μήτε να υποχωρεί, γιατί πιο ευάλωτοι θα είσθε. Όποιος δε άνδρας από το δικό του όχημα σ’ έτερο άρμα φθάσει, να το χτυπήσει με το δόρυ του, επειδή πολύ καλλίτερο είναι έτσι. Με αυτόν τον τρόπο οι πρότεροι πόλεις και τείχη εκπορθούσαν, αυτόν τον νου και την ψυχή στα στήθη έχοντες» (Δ 303-309, μτφ. Κ.Δούκας).

Στα λόγια του Νέστορα διακρίνεται ξεκάθαρα η επιθυμία του να δει τους Αχαιούς αρματηλάτες να εφορμούν συντεταγμένα κατά των εχθρών, επιδιώκοντας την προσέγγιση με τον εχθρό σε απόσταση πλήγματος έγχους (μακρού δόρατος). Η τακτική αυτή ήταν εξακριβωμένα σε χρήση από τους ελληνικούς στρατούς, τουλάχιστον από τον 16ο αιώνα π.Χ.

Ήλπιζε ο Νέστωρ να προκαλέσει ρήγμα στην εχθρική παράταξη με τη μαζική και συγκροτημένη επέλαση των αρμάτων του, τα αποτελέσματα της οποίας θα εκμεταλλευόταν το φίλιο πεζικό. Έπειτα από την εκτέλεση των προπαρασκευαστικών ελιγμών η μάχη γενικεύτηκε. Οι φάλαγγες των πεζών συγκρούστηκαν «κι έρεε το αίμα στη γη». Κανείς όμως από τους αντιπάλους δεν απέκτησε τακτικό πλεονέκτημα.


Εκτωρ
Έτσι αποφασίστηκε να κριθεί το αποτέλεσμα με νέα μονομαχία, μεταξύ του Τελαμωνίου Αίαντα και του Έκτορα αυτήν τη φορά. Η νέα μονομαχία έληξε άκριτη και λόγω της ελεύσεως της νυκτός οι δύο στρατοί αποσύρθηκαν οι μεν Αχαιοί στο στρατόπεδο τους, οι δε Τρώες στα τείχη της πόλεως τους.


Αίαντας
Η πρώτη αυτή μάχη της Ιλιάδας, πρέπει να έλαβε χώρα κοντά στα τείχη. Διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατό να έχουν οπτική επαφή ο Πρίαμος και η Ελένη, με τις αχαϊκές γραμμές μάχης και να είναι σε θέση να ξεχωρίζουν ακόμα και τα πρόσωπα των μαχητών, όπως αναφέρει ο Όμηρος.

Η Μυκηναϊκή Στρατιά θα πρέπει να είχε διαβεί και τον Σιμόη ποταμό, ο οποίος έρεε στο μέσον σχεδόν του τρωικού κάμπου και να πολέμησε τους Τρώες έχοντας τον ποταμό στα νώτα του. Αυτό ήταν σοβαρό μειονέκτημα, το οποίο όμως δεν φαίνεται ότι κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν οι Τρώες. Ωστόσο οι Αχαιοί, αφού περισυνέλεξαν τους νεκρούς τους, αποσύρθηκαν στο στρατόπεδο τους και τους έθαψαν σε τύμβο.


Αχαιοί
Η δεύτερη μάχη

Την επομένη ημέρα η μάχη ξανάρχισε. Παρά τον ηρωισμό και τις απώλειες όμως και των δύο αντιπάλων στρατών η νίκη δεν έκλινε προς καμία πλευρά. Το μεσημέρι όμως οι Τρώες πίεσαν τους Αχαιούς και τους ανάγκασαν σε υποχώρηση. Έντρομοι οι Αχαιοί περιορίστηκαν στο στρατόπεδο τους, ενώ οι νικητές Τρώες διανυκτέρευσαν στο πεδίο της μάχης, όχι μακριά από το εχθρικό στρατόπεδο.

Ο ηγέτης τους Έκτωρ ανέμενε το φως της ημέρας για να επιτεθεί εκ νέου κατά των Αχαιών και να τους συντρίψει. Η δεύτερη και σχεδόν καταστροφική για τους Αχαιούς αυτή μάχη εδόθη κοντά στο στρατόπεδο τους. Γιατί όμως οι εμπειροπόλεμοι Αχαιοί παραχώρησαν το πλεονέκτημα του χώρου στον αντίπαλο; Δεν ανέμεναν άμεση επανάληψη της συγκρούσεως ή μήπως αιφνιδιάστηκαν από την ταχύτητα της τρωικής προσπελάσεως;


Βάσει της Ιλιάδας οι Τρώες φαίνονται να εξέρχονται από την πόλι τους με το πρώτο φως της ημέρας. Με το λυκαυγές λοιπόν είχαν βαδίσει σε απόσταση 6 χλμ. από τα τείχη τους, για να λάβουν θέσεις μάχης στην πλέον ευνοϊκή για αυτούς τοποθεσία, μεταξύ του λόφου Καλλίκολον και του στροφέα του Σκάμανδρου ποταμού. Στο σημείο αυτό το πλάτος της πεδιάδας περιορίζεται και φτάνει σε μήκος μετώπου 5 χλμ. μόλις.

Είναι λογικό οι υστερούντες αριθμητικά Τρώες να θέλουν να αντιμετωπίσουν τους διπλάσιους αντιπάλους τους στο στενότερο δυνατό μέτωπο. Οι Αχαιοί κινήθηκαν εναντίον τους και ως το μεσημέρι προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να διασπάσουν το εχθρικό μέτωπο.

Ο αγώνας τριβής, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε πέρα από τις απώλειες και κόπωση και εκνευρισμό. Αποτέλεσμα τούτου ήταν η υποχώρηση των Αχαιών, στην τρωική αντεπίθεση. Η κατάσταση σύντομα απέβη κρίσιμη για τους Αχαιούς, οι οποίοι σταμάτησαν τη φυγή τους μόνο όταν ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων αναφώνησε το περίφημο «Αιδώς Αργείοι».


Αγαμέμνων
Εκείνη τη νύκτα κανείς δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Οι Τρώες είχαν στρατοπεδεύσει στην πεδιάδα, ανάβοντας 1.000 πυρές, ορατές από το αχαϊκό στρατόπεδο. Ο Αγαμέμνων έστειλε πρεσβεία στον Αχιλλέα ζητώντας του ενίσχυση. Εκείνος όμως αρνήθηκε ή απλώς δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει. Είναι πάντως μάλλον παράξενο να θεωρείτε καταλυτικής σημασίας η συμμετοχή στη μάχη ενός αποσπάσματος δυνάμεως 2.500 μόλις ανδρών.

Αν 105.000 Αχαιοί δεν μπορούσαν να επικρατήσουν των Τρώων, γιατί θα το κατόρθωναν ενισχυμένοι κατά 2.500 άνδρες, όσο επίλεκτοι κι αν ήσαν αυτοί; Στο σημείο αυτό σίγουρα κρύβεται κάτι άλλο από αυτό που φαίνεται. Αυτό που έλλειπε από τους Αχαιούς ήταν οι στρατηγικές ικανότητες του Αχιλλέως, οι οποίες περιτράνως απεδείχθησαν στην τέταρτη μάχη, και όχι οι λιγοστοί του άνδρες.


Ο Διομήδης
Νυκτερινή κατόπτευση και ο Δόλων

Ο Αγαμέμνων, άυπνος και ανήσυχος και ο ίδιος, συγκάλεσε νυκτερινό πολεμικό συμβούλιο και κάλεσε όλους τους ηγέτες των Αχαιών. Αποφάσισαν τότε να αποστείλουν τους Οδυσσέα και Διομήδη, εν είδει περιπόλου, για να κατοπτεύσουν τις εχθρικές δυνάμεις. Προφανώς, όπως συμπεραίνεται από τη δράση των δύο ηρώων, συνοδεύονταν ίσως και από λίγους ακόμα πολεμιστές.

Ο Όμηρος μας δίδει λεπτομερή περιγραφή του εξοπλισμού των δύο ηρώων, ο οποίος ήταν ελαφρύς. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως λογικό αν αναλογισθούμε τη φύση της αποστολής τους. Η όλη επιχείρηση πάντως αποδεικνύει το πόσο είχαν προχωρήσει στην πολεμική τέχνη οι Μυκηναίοι. Προφανώς η περιπολιακή δράση και η κατόπτευση των εχθρικών δυνάμεων ήταν θεσμός για τους Μυκηναίους πολεμιστές.


Με τον τρόπο αυτό συγκέντρωναν τις απαραίτητες πληροφορίες για τις θέσεις και την ισχύ του εχθρού, τις οποίες αξιοποιούσαν αργότερα στη μάχη. Και οι ομόφυλοι Τρώες όμως είχαν την ίδια ιδέα. Με διαταγή του Έκτορα, ο Δόλων, εξήλθε του καταυλισμού με σκοπό να αναγνωρίσει τις αχαϊκές θέσεις. Η αχαϊκή όμως περίπολος εξουδετέρωσε όπως φαίνεται την τρωική και ο Δόλων αιχμαλωτίσθηκε και αφού έδωσε πληροφορίες για τις θέσεις του στρατού του σκοτώθηκε από τον Διομήδη.

Βάσει των πληροφοριών του Δόλωνα οι Οδυσσεύς και Διομήδης κινήθηκαν κατά του εχθρικού άκρου αριστερού κέρατος, εκεί που είχαν στρατοπεδεύσει οι νεοελθέντες Θράκες σύμμαχοι των Τρώων. Οι Αχαιοί κινήθηκαν σιωπηλά εναντίον τους και σκότωσαν πολλούς από αυτούς στον ύπνο, περιλαμβανομένου και του βασιλέως τους Ρήσου, και έλυσαν και πήραν τους ίππους τους. Κάποια στιγμή όμως οι Θράκες αντελήφθησαν τα τεκταινόμενα και συνεγέρθησαν.

Ήταν όμως πια αργά. Οι τολμηροί Αχαιοί είχαν βρει καταφύγιο στο στρατόπεδο τους. Η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορικά επιχείρηση ανορθόδοξου πολέμου είχε έρθει σε ευτυχές πέρας για τους Αχαιούς.


Η τρίτη μάχη

Με το πρώτο φως της ημέρας οι δύο αντίπαλες στρατιές είχαν ετοιμαστεί να συγκρουστούν και πάλι. Από ότι συμπεραίνεται από την Ιλιάδα, και πάλι ο Έκτωρ ακολούθησε παρόμοιο σχέδιο με αυτό που είχε ακολουθήσει στη δευτέρα μάχη. Αυτή τη φορά η στρατιά του κατέλαβε ακόμα στενότερο μέτωπο, με το αριστερό της κέρας καλυμμένο από τον Σκάμανδρο και το δεξιό από τον λόφο του Νέου Ιλίου.

Ο Αγαμέμνων επανέλαβε το ίδιο σφάλμα να επιτεθεί κατά της ισχυρής τρωικής τοποθεσίας, ταυτόχρονα, σε όλο το μήκος του εχθρικού μετώπου. Ακολούθησε και πάλι μάχη φθοράς, στην οποία η αριθμητική υπεροχή των Αχαιών ελάχιστα ωφελούσε. Όταν μάλιστα τραυματίστηκαν και αποσύρθηκαν από τη μάχη οι κεφαλές του στρατεύματος, ο Αγαμέμνων, ο Διομήδης, ο Οδυσσέας, οι Αχαιοί κλονίστηκαν και άρχισαν να υποχωρούν. Οι Τρώες τότε τους ακολούθησαν και αφού ανασυντάχτηκαν και σχημάτισαν πέντε φάλαγγες εφόδου, επιτέθηκαν κατά του οχυρού στρατοπέδου των Αχαιών.


Κατόρθωσαν μάλιστα να εισέλθουν σε αυτό, σπάζοντας τις πύλες, καταρρίπτοντας μέρος των επάλξεων, αλλά και ακολουθώντας απλώς κατά πόδα τους υποχωρούντες Αχαιούς. Η περιγραφή του Ομήρου στο σημείο αυτό είναι πραγματικά συγκλονιστική, ενώ συνάμα καταπλήσσει τον αναγνώστη με τη γνώση του περί της πολεμικής τέχνης.

Οι Τρώες εμφανίζονται να σχηματίζουν χελώνη με τις ασπίδες τους, για να αποφύγουν τα εχθρικά βλήματα από τις επάλξεις. Με σύνθημα το περίφημο «είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης», ο Μέγας Έκτωρ και ο Σαρπηδών, οδήγησαν τους άνδρες τους πέρα από το τείχος. Θα ακολουθούσε άγρια μάχη γύρω από τα πλοία.

Ο Αχιλλέας επιστρέφει

Η μάχη τώρα είχε ανάψει για τα καλά. Βέλη, λίθοι, φάσγανα και δόρατα, έσπερναν τον θάνατο. Προς στιγμήν οι Τρώες αποκρούσθηκαν. Επανήλθαν δριμύτερου όμως και έφτασαν ως τα πλοία των Αχαιών επιχειρώντας, λανθασμένα, να τα πυρπολήσουν. Προς στιγμή η μάχη μαίνονταν άγρια. Οι δύο αδελφοί, ο Αίας και ο Τεύκρος, οι γιοι του Τελαμώνα σηκώναν το βάρος του αγώνος για τους Αχαιούς, υπεραμυνόμενοι με λύσσα τα πλοία. Οι Τρώες όμως σταδιακά υπερισχύουν και αρχίζουν να πυρπολούν τα πλοία των πολεμίων τους.


Μάχη στα πλοία των Αχαιών
Ιδιαίτερα άσχημα εξελισσόταν η κατάσταση στο δεξιό κέρας των Αχαιών. Εκεί η άμυνα είχε σχεδόν καταρρεύσει και το πλοίο του Πρωτεσιλάου καίγονταν. Στην κρίσιμη εκείνη στιγμή εμφανίστηκε ο Πάτροκλος, φέροντας τα όπλα του Αχιλλέα και επικεφαλής των Μυρμιδών, εφόρμησε και ανέτρεψε τους έχοντες χάσει την συνοχή τους Τρώες. Οι Τρώες αιφνιδιασμένοι από την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη υποχωρούν ως τα τείχη σχεδόν της πόλεως τους, όπου και ανασυντάσσονται.

Και πάλι προκαλεί κατάπληξη το μέγεθος του αιφνιδιασμού των Τρώων. Γιατί ο στρατηγικότατος Έκτωρ να μην είχε υπολογίσει τυχόν επέμβαση των δυνάμεων του Αχιλλέως, τη στιγμή ειδικά που απειλώντας να καταστρέψει τα πλοία, απειλούσε με αφανισμό τους Αχαιούς;

Υπήρχε περίπτωση, εφόσον οι Μυρμιδόνες ήσαν παρόντες, να μην επέμβουν προς χάρη των ιδιαιτέρως σκληρά πιεζόμενων φίλιων δυνάμεων; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική. Αν οι Μυρμιδόνες ήσαν παρόντες, σίγουρα θα επενέβαιναν, ανεξάρτητα της μήνιδος του ηγέτη τους.


Ο Αίαντας
Η επέμβαση τους επίσης σημειώθηκε στο απειλούμενο με κατάρρευση δεξιό αχαϊκό κέρας, ακριβώς έμπροσθεν του προχείρου φυσικού λιμένος που χρησιμοποιούσαν οι Αχαιοί. Γνωρίζουμε – από τον Νεών Κατάλογο – ότι οι δυνάμεις του Αχιλλέως ήταν στρατοπεδευμένος στο αριστερό άκρο του αχαϊκού στρατοπέδου.

Γιατί λοιπόν δεν κινήθηκαν κατευθείαν εμπρός, εκεί που η άμυνα των φίλιων δυνάμεων κρατούσε σθεναρά, ώστε να πλαγιοκοπήσουν και να εξοντώσουν κυριολεκτικά τις τρωικές δυνάμεις, αλλά επιτέθηκαν στο εκ διαμέτρου αντίθετο σημείο, από όπου βρισκόταν ο καταυλισμός τους, και μάλιστα βιαστικά; Μήπως επιτέθηκαν αμέσως μετά την αποβίβαση τους από πλοία, επιστρέφοντας από κάποια άλλη επιχείρηση στην Τρωάδα;

Ο θάνατος του Πατρόκλου

Η επέμβαση πάντως των Μυρμιδόνων έσωσε προσωρινά τους Αχαιούς. Η άναρχη όμως καταδίωξη των Τρώων ως τα τείχη του Ιλίου, είχε ως αποτέλεσμα την αποκοπή τμήματος των Μυρμιδόνων από τις λοιπές φίλιες δυνάμεις και τον φόνο του υπαρχηγού τους Πατρόκλου.

Σύμφωνα με την ομηρική περιγραφή ο Πάτροκλος κίνησε αρχικά τα τμήματα του κατά μήκος της αριστερής όχθης του Σκαμάνδρου ποταμού, εξασφαλίζοντας έτσι την πλαγιοκάλυψη του. Όταν όμως διέσχισαν τον στροφέα του Σκαμάνδρου, το δεξιό των Μυρμιδόνων έμεινε ακάλυπτο. Προφανώς αυτήν την αδυναμία εκμεταλλεύθηκαν οι Τρώες και αντεπιτέθηκαν, απέκοψαν το τμήμα του Πατρόκλου και τον σκότωσαν.


Ο Πάρης
Κατόπιν οι Τρώες εκτέλεσαν επιθετική επιστροφή και περιόρισαν τους Αχαιούς στο στρατόπεδο τους. Λίγο αργότερα έπεσε η νύκτα και η μάχη, η πλέον κρίσιμη, έπαυσε. Από ένα χωρίο πάντως της Ιλιάδας φαίνεται καθαρά ότι στη μάχη δεν έλαβε μέρος το σύνολο των δυνάμεων των Μυρμιδόνων. Λέγει ο Αχιλλέας: «… αλλά τον εταίρο μου πέμπω με πολλούς Μυρμιδόνες να πολεμήσει”.

Θα πρέπει λοιπόν να θεωρείτε ως πιθανό ότι το σύνολο των Μυρμιδόνων δεν ήταν παρόν και για αυτό οι στρατιώτες του Αχιλλέως δεν πολέμησαν όλοι. Φαίνεται ότι τα τμήματα του Αχιλλέως έφταναν σταδιακά στο πεδίο της μάχης και λόγω του κρισίμου της περιστάσεως ρίχνονταν άμεσα στη σύγκρουση για να στηρίξουν την απειλούμενη πτέρυγα.

Η επίθεση του Πατρόκλου θα πρέπει μάλλον να ιδωθεί ως εξαιρετικά παράτολμη κίνηση, προσεγγίσουζα τα όρια της αυτοθυσίας, η οποία σκοπό είχε το κέρδος χρόνου περισσότερο, εν όψη της αφίξεως και των λοιπών αχαϊκών δυνάμεων και της συγκεντρωτικής αντεπιθέσεως των Αχαιών.

 Η έλευση της νύκτας επέφερε ανακούφιση στο αχαϊκό στρατόπεδο. Ο Αχιλλεύς διατάσσει να περιποιηθούν το σώμα του νεκρού Πατρόκλου και συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο, το οποίο του παραδίδει και την αρχιστρατηγία για την επερχόμενη τέταρτη και τελευταία της Ιλιάδας μάχη. Οι Μυκηναίοι γευμάτισαν, εκτός του Αχιλλέως ο οποίος πενθούσε τον χαμό του φίλου του, και βάδισαν κατά των εχθρών.


Η καταλυτική μάχη 

Ο Έκτωρ και αυτή τη φορά θα ακολουθούσε το κλασικό του, όσο και επιτυχές ως τότε, σχέδιο αμύνης επί στενού μετώπου, όπου η αριθμητική υπεροχή των πολεμίων σε τίποτα δεν θα τους ωφελούσε. Έταξε λοιπόν τον στρατό του στην τοποθεσία μεταξύ του λόφου του νέου Ιλίου και της αριστερή όχθης του Σκαμάνδρου ποταμού. Απέναντι τους στάθηκαν οι Αχαιοί, παραταγμένοι σύμφωνα με τα κελεύσματα του Αχιλλέως.

«…Καθόλου τώρα μακριά των Τρώων μη στέκεστε, θεϊκοί Αχαιοί, αλλ’ άνδρας έναντι σε άνδρα να στέκεται και με μένος να μάχεται. Δύσκολο μου είναι κι ας είμαι γενναίος τόσους ανθρώπους να κυνηγήσω και όλους να μάχομαι…θα διαπερνώ απ’ άκρη σ’ άκρη τις γραμμές, κι ούτε νομίζω κάποιος των Τρώων θα χαρεί, όποιος κοντά στο δόρυ μου έλθει”, (Υ 355 –357 και 363-364).

Το σχέδιο μάχης λοιπόν του Αχιλλέως ήταν απλό στη σύλληψη και θα αποδείχτηκε λαμπρό στην εφαρμογή του. Στόχος του πρώτου των Αχαιών πολεμιστή δεν ήταν η σε όλη την έκταση του εχθρικού μετώπου άσκηση πίεσης, αλλά η διάσπασή του σε προεπιλεγμένο σημείο του. Ο Αχιλλεύς δεν σκόπευε να φθείρει τον στρατό του με άσκοπες επιθέσεις.


Θα συγκέντρωνε τις δυνάμεις του κατά του εχθρικού κέντρου και θα απασχολούσε απλώς τα αντίπαλα κέρατα. Σε περίπτωση που επιτύγχανε διάσπαση του εχθρικού μετώπου, το αριστερό τρωικό κέρας θα παγιδεύονταν μεταξύ του Σκαμάνδρου και του Ξάνθου ποταμού και των αχαϊκών δυνάμεων και θα αφανίζονταν.

Την επομένη ημέρα οι δύο στρατοί ήσαν και πάλι αντιμέτωποι και έλαμπε από τη λάμψη των όπλων τους ο κάμπος. Οι Τρώες τηρούσαν αμυντική στάση και ανέμεναν την επίθεση των αντιπάλων τους. Και οι Αχαιοί δεν τους απογοήτευσαν. Με επικεφαλής τον τρομερό Αχιλλέα, οι αχαϊκές φάλαγγες ρίχθηκαν στη μάχη. Το επίκεντρο της κρούσεως ήταν το τρωικό κέντρο.

Οι Τρώες, ασυνήθιστοι στην νέα τακτική, πολέμησαν μεν γενναία, αλλά δεν κατόρθωσαν να κρατήσουν αρραγές το μέτωπό τους. Ύστερα από σφοδρό αγώνα το κέντρο τους διασπάστηκε και οι μεν άνδρες οι οποίοι συγκροτούσαν το δεξιό κέρας, με επικεφαλής τον Έκτορα, τράπηκαν σε φυγή προς την πόλη, οι δε άτυχοι του αριστερού κέρατος, παγιδεύτηκαν μεταξύ των αχαϊκών δοράτων και των ποταμών και κατασφάχτηκαν.


Συντριβή και σφαγή των Τρώων

Για να τονίσει ακριβώς το μέγεθος της καταστροφής, ο μέγας Όμηρος αναφέρει και το επεισόδιο με τον θεοποιημένο ποταμό Σκάμανδρο, ο οποίος προσπάθησε να πνίξει τον Αχιλλέα γιατί είχε γεμίσει πτώματα την όχθη του! Χαρακτηριστικό είναι το χωρίο της Ιλιάδας όπου ο Αχιλλεύς εμφανίζεται να πετά το δόρυ του και μόνο με το σπαθί στο χέρι να κατακόπτει τους Τρώες.

Τέτοιες εικόνες σφαγής είναι συνήθεις στη φάση της καταδίωξης, όταν το αποτέλεσμα έχει ήδη κριθεί και ο ηττημένος περνά «εν στόματι μάχαιρας» του νικητή. Και πράγματι η μάχη στο σημείο αυτό είχε ουσιαστικά λήξει με θρίαμβο των Αχαιών. Η συμφορά όμως για τους Τρώες κλιμακώθηκε όταν έχασαν, από το χέρι του Αχιλλέα, και τον μεγάλο ηγέτη τους Έκτορα.


Ο Έκτωρ, μάλλον στην προσπάθεια του να ανασυγκροτήσει τα πανικόβλητα τμήματά του μονομάχησε με τον Αχιλλέα και βρήκε τον θάνατο, με το δόρυ του Αχιλλέως να του σκίζει τον λαιμό. Με τον θάνατο και του Έκτορα τελειώνει και η διήγηση της Ιλιάδας, η αφορούσα τις πολεμικές κινήσεις των εμπολέμων. Την σκυτάλη της διηγήσεως παίρνουν τώρα τα Έπη Αιθιοπίς, Μικρά Ιλιάς και Ιλίου Πέρσις.


history-point
το είδαμε ΕΔΩ

ΣΧΟΛΙΟ

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πουθενά ο Ομηρος δεν αναφέρει ότι οι Τρώες δεν ήταν Ελληνες...
Ο Τρωικός Πόλεμος ουσιαστικά αποτέλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο των Ελλήνων της Ελλάδας και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ασχέτως αν διάφορα βαρβαρικά και μη ελληνικά έθνη συμμάχησαν και βοήθησαν τους Τρώες...
Πουθενά ο Ομηρος; δεν ανέφερε οίτ οι Τρώες ήταν βάρβαροι...
Κάθε άλλο...
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε όλη την Ιλιάδα οι Τρώες είχαν κοινή γλώσσα την ελληνική (πουθενά δεν αναφέρεται ο Ομηρος σε ύπαρξη διερμηνέων), κοινά ήθη και έθιμα και κοινούς θεούς με τους Αχαιούς...
Πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχει το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον μεταξύ Αχαιών και Τρώων και σίγουρα και το όμαιμον...
Μιλάμε δηλαδή για Ελληνες....
Μην μας διαφεύγει και το γεγονός ότι οι περισσότεροι των Τρώων έφεραν ελληνικά ονόματα... Εκτωρ, Αλέξανδρος, Κασσάνδρα, Ανδρομάχη, Αινείας κλπ.... 
Ο ίδιος ο Πρίαμος ο βασιλιάς της Τροίας ήταν παιδί του Λαομέδοντα και της Λευκίππης που με την σειρά του ήταν γιός του Ιλου και της Ευρυδίκης....
Παντού ελληνικά ονόματα...
Αναρτήθηκε από στις