There is only One cast,the cast of humanity.

There is only One religion,the religion of love

There is only One language, the language of the heart.

There is only One God and He is omnipresent.

Baba

Υπαρχει μονο Μια φυλη,η φυλη της ανθρωποτητας.

Υπαρχει μονο Μια θρησκεια,η θρησκεια της αγαπης.

Υπαρχει μονο Μια γλωσσα,η γλωσσα της καρδιας.

Υπαρχει μονο Ενας Θεος και ειναι πανταχου παρων.

Μπαμπα


Let it be light between us,brothers and sisters from the Earth.Let it be love between all living beings on this

Galaxy.Let it be peace between all various races and species.We love you infinitely.

I am SaLuSa from Sirius

Channel:Laura/Multidimensional Ocean

Ειθε να υπαρχει φως αναμεσα μας, αδελφοι και αδελφες μας απο την Γη .Ειθε να υπαρχει αγαπη

αναμεσα σε ολες τις υπαρξεις στον Γαλαξια.Ειθε να υπαρχει ειρηνη αναμεσα σε ολες τις διαφο-

ρετικες φυλες και ειδη.Η αγαπη μας για σας ειναι απειρη.

Ειμαι ο ΣαΛουΣα απο τον Σειριο.

Καναλι:Laura/Multidimensional Ocean

SANAT KUMARA REGENT LORD OF THE WORLD

SANAT KUMARA

REGENT LORD OF THE WORLD

The Ascended Master SANAT KUMARA is a Hierarch of VENUS.

Since then SANAT KUMARA has visited PLANET EARTH and SHAMBALLA often.SANAT KUMARA is sanskrit and it means"always a youth". 2.5 million years ago during earth's darkest hour, SANAT KUMARA came here to keep the threefold flame of Life on behalf of earth's people. After Sanat Kumara made his commitment to come to earth 144.000 souls from Venus volunteered to come with him to support his mission.Four hundred were sent ahead to build the magnificent retreat of SHAMBALLA on an island in the Gobi Sea.Taj Mahal - Shamballa in a smaller scaleSanat Kumara resided in this physical retreat, but he did not take on a physical body such as the bodies we wear today. Later Shamballa was withdrawn to the etheric octave, and the area became a desert.Gobi DesertSANAT KUMARA is THE ANCIENT OF DAYS in The Book of DANIEL.DANIEL wrote (19, 20):"I beheld till the thrones were set in place, and THE ANCIENT OF DAYS did sit, whose garment was white as snow, and the hair of his head like the pure wool. His throne Always like the fiery flame and is wheels as burning fire. [His chakras.]"A fiery stream issued and came forth from before him.Thousand and thousands ministered unto him, and ten thousand times and ten thousand stood before him."I saw in the night visions, and, behold, one like THE SON OF MAN came with the clouds of heaven, and came to THE ANCIENT OF DAYS, and they brought him near before him."And there was given him dominion and glory and a kingdom, that all people, nations and languages should serve him.His dominion is an everlasting dominion, which shall not pass away, and his kingdom that which shall not be destroyed." The supreme God of Zoroastrianism, AHURA MAZDA is also SANAT KUMARA.In Buddhism, there is a great god known as BRAHMA SANAM-KUMARA, yet another name for SANAT KUMARA.SANAT KUMARA is one of the SEVEN HOLY KUMARAS.The twinflame of SANT KUMARA is VENUS, the goddess of LOVE and BEAUTY.In 1956, SANAT KUMARA returned to Venus, and GAUTAMA BUDDHA is now LORD OF THE WORLD and SANAT KUMARA is REGENT LORD OF THE WORLD.SANAT KUMARA`s keynote is the main theme of Finlandia by SIBELIUS.


The Ascended Master Hilarion Healing and Truth

The Ascended Master Hilarion - Healing and Truth

The Ascended Master of the Healing Ray

The ascended master Hilarion, the Chohan,1 or Lord, of the Fifth Ray of Science, Healing and Truth, holds a world balance for truth from his etheric retreat, known as the Temple of Truth, over the island of Crete. The island was an historic focal point for the Oracle of Delphi in ancient Greece.We know few of this master’s incarnations, but the three most prominent are as the High Priest of the Temple of Truth on Atlantis; then as Paul, beloved apostle of Jesus; and as Hilarion, the great saint and healer, performer of miracles, who founded monasticism in Palestine. Embodied as Saul of Tarsus during the rise of Jesus’ popularity, Saul became a determined persecutor of Christians, originally seeing them as a rebellious faction and a danger to the government and society. Saul consented to the stoning of Stephen, a disciple of Jesus, failing to recognize the light in this saint and in the Christian movement.jesus had already resurrected and ascended2 when he met Saul on the road to Damascus. And what an electrifying meeting that was! “It is hard for thee to kick against the pricks,”3 Jesus uttered to an awestruck Saul. Blinded by the light that surrounded the form of Jesus, Saul crumpled to the ground. Not only his body but his pride was taken down a few notches that day.This was the most famous of Christian conversions, whereupon Saul became the mightiest of the apostles. Saul took the name Paul and resolved to spread the word of truth throughout the Mediterranean and the Middle East. Paul had inwardly remembered his vow to serve the light of Christ—a vow that he had taken before his current incarnation. Three years after conversion, Paul spent another three years in seclusion in the Arabian Desert where he was taken up into Jesus’ etheric retreat. Paul did not ascend in that life due to his torturing of Christians earlier in that embodiment. In his very next lifetime, Paul was born to pagan parents in 290 A.D. They resided in the same geographical region in which he had lived as Paul in his previous lifetime. As a young boy, Hilarion was sent to Alexandria to study. During this time of study, he heard the gospel and was converted to Christianity.His greatest desire was to be a hermit—to spend his time fasting and praying to God in seclusion. So he divided his fortune among the poor and set out for the desert near Gaza. He spent twenty years in prayer in the desert before he performed his first miracle. God, through him, cured a woman of barrenness. And his healing ministry began.Soon Hilarion was sought out by hundreds who had heard of his miraculous cures and ability to exorcise demons. In 329 A.D., with a growing number of disciples assembling around him, he fled to Egypt to escape the constant flow of people seeking to be healed from all manner of diseases. His travels brought him to Alexandria again, to the Libyan Desert and to Sicily.But his miracles did not only include healings. Once when a seacoast town in which he was staying was threatened with a violent storm, he etched three signs of the cross into the sand at his feet then stood with hands raised toward the oncoming waves and held the sea at bay.Hilarion spent his last years in a lonely cave on Cyprus. He was canonized by the Catholic Church and is today known as the founder of the anchorite life, having originated in Palestine. To this day, those known as anchorites devote themselves to lives of seclusion and prayer. Hilarion ascended at the close of that embodiment. Hilarion, as an ascended master, speaks to us today of the power of truth to heal the souls of men, delivering his word through The Hearts Center’s Messenger, David Christopher Lewis. Current teachings released from Hilarion include the following:

· On the power of healing: Hilarion teaches his students that “[t]he power of healing is within your Solar Source.” He gives his students “an impetus, a spiral of light that you may fulfill your mission…” and exhorts them to “use this spiral of light for the benefit of sentient beings”. —July 2008

· On the power of joy: Hilarion encourages us to “experience the pulsation of joy” and shows each of us the joyous outcome of our life, which is “a life lived in joy.” He assures us, “I will always lead you to your freedom to be joy”. —June 2008

· On the love of truth: Hilarion teaches that the love of truth will enable us to see clearly the light that is within us. He teaches that instead of criticizing, we must go within and eliminate the particles of untruth within ourselves. —February 2008

· On the action of solar light: Hilarion delivers a greater action of solar light to help release all past awareness of lives lived outside divine awareness. He explains his ongoing mission over many lifetimes—to heal by the power of each soul’s recognition of the truth of her own divinity—and pronounces, “I am the messenger of healing and joy to all. May your life as a God-realized solar being be bright-shining ever with the aura of the truth who you are in my heart.” —March 14, 2008

1. “Chohan” is a Sanskrit word for “chief” or “lord.” A chohan is the spiritual leader of great attainment who works with mankind from the ascended state. There are seven chohans for the earth—El Morya, Lanto, Paul the Venetian, Serapis Bey, Hilarion, Nada and Saint Germain.back to Chohan…

2. The ascension is complete liberation from the rounds of karma and rebirth. In the ascension process, the soul becomes merged with her Solar Presence, experiencing freedom from the gravitational, or karmic, pull of the Earth and entering God’s eternal Presence of divine love. Students of the ascended masters work toward their ascension by studying and internalizing the teachings, serving life, and invoking the light of God into their lives. Their goal as they walk the earth is the cultivation of a relationship with God that becomes more real, more vital with each passing day.back to ascended…

3. Acts 9:5 back to kick against the pricks…

The Ascended Master Saint Germain

The Ascended Master Saint Germain

I have stood in the Great Hall in the Great Central Sun. I have petitioned the Lords of Karma to release Dispensation after Dispensation for the Sons and Daughters of God and, yes, for the Torch Bearers of The Temple. Countless times I have come to your assistance with a release of Violet Flame sufficient to clear all debris from your consciousness. Numberless times I have engaged the Love of my Heart to embrace you, to comfort you, to assist you when you have not known which way to turn.

"I merely ask you to keep the watch, to hold fast to the Heart Flame of your own God Presence, to understand that your first allegiance is to the Mighty I AM. That you have no other Gods before the I AM THAT I AM.

through the Anointed Representative®, Carolyn Louise Shearer, February 14, 2007, Tucson, Arizona U.S.A. (10)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Comment. The death of neoliberalism and the crisis in western politics

Comment:
Strangely leftist, unethically-politically false,
pseudo-correct,  Neoliberalism, demising.
Military-Industrialist-Banking Complex, 
scudding away, miserably.
President Obama arriving!
Here in Athens, tomorrow, November 15th, 2016.
Maria L. Pelekanaki
r
The death of neoliberalism and the crisis in western politics

In the early 1980s the author was one of the first to herald the emerging dominance of neoliberalism in the west. Here he argues that this doctrine is now faltering. But what happens next?

Ο θάνατος του νεοφιλελευθερισμού και η κρίση πολιτικής στη Δύση
"...Όπως γράφει ο Φράνσις Φουκουγιάμα σε ένα πρόσφατο εξαιρετικό άρθρο του στο Foreign Affairs: «”Λαϊκισμός” είναι η ταμπέλα που βάζουν οι πολιτικές ελίτ σε πολιτικές που υποστηρίζουν οι καθημερινοί άνθρωποι και που δεν τους αρέσουν»...."

by on
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου ήταν ένας από τους πρώτους που διέβλεψε την κυριαρχία του αναδυόμενου νεοφιλελευθερισμού στη Δύση. Σήμερα, υποστηρίζει ότι αυτό το δόγμα πλέον κλονίζεται. Τι θα συμβεί, όμως, στη συνέχεια;
Του Martin Jacques
Η δυτική οικονομική κρίση του 2007-2008 ήταν η χειρότερη από το 1931, ωστόσο οι άμεσες συνέπειές της ήταν παραδόξως ήπιες. Η κρίση αμφισβητούσε τους θεμέλιους λίθους της επί μακρόν κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά εκείνη έμοιαζε να βγαίνει τελικά αλώβητη. Οι τράπεζες διασώθηκαν, σχεδόν κανένας τραπεζίτης και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού δεν διώχθηκε για τα αδικήματά του και το τίμημα των πράξεων τους κόστισε αδρά στους φορολογούμενους.
Η οικονομική πολιτική που υιοθετήθηκε στη συνέχεια, ειδικά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, βασίστηκε στη νομισματική πολιτική και κυρίως στην ποσοτική χαλάρωση. Και απέτυχε. Η οικονομία της Δύσης έφτασε σε τέλμα και κοντεύει να ολοκληρώσει μια χαμένη δεκαετία, χωρίς να υπάρχει φως  στο τούνελ.

Μετά από εννέα χρόνια, θερίζουμε τελικά τις θύελλες του πολιτικού ανέμου που έσπειρε η οικονομική κρίση. Κι όμως, πώς κατόρθωσε ο νεοφιλελευθερισμός να επιβιώσει φαινομενικά ανέγγιχτος, για τόσο μεγάλο διάστημα; Παρότι απέτυχε στις δοκιμασίες του πραγματικού κόσμου, δημιουργώντας την χειρότερη οικονομική καταστροφή εδώ και επτά δεκαετίες, σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο παρέμεινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Κόμματα της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς επένδυσαν στη φιλοσοφία του, με κλασικό παράδειγμα τους Νέους Εργατικούς. Δεν γνώριζαν άλλο τρόπο σκέψης και δράσης: ο νεοφιλελευθερισμός είχε μετατραπεί σε ένα είδος κοινής λογικής. Με τους όρους του Αντόνιο Γκράμσι, είχε γίνει ηγεμονικός. Όμως, αυτού του είδους η ηγεμονία δεν μπορεί και δεν θα επιβιώσει στις δοκιμασίες της πραγματικής ζωής.
Η πρώτη υπόνοια για τις ευρύτερες πολιτικές συνέπειες αφορούσε τη μεταστροφή της κοινής γνώμης εναντίον των τραπεζών, των τραπεζιτών και των επιχειρηματικών παραγόντων. Για δεκαετίες, αυτές οι κατηγορίες βρίσκονταν στο απυρόβλητο: αντιπροσώπευαν τα πρότυπα της εποχής μας, αυτούς που μπορούσαν να παράσχουν όλες τις λύσεις για τα προβλήματα στην εκπαίδευση, την υγεία και σε οποιοδήποτε άλλο τομέα.
Πλέον, το άστρο τους βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, μαζί με αυτό της πολιτικής τάξης. Το αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης ήταν η υπονόμευση της πίστης και της εμπιστοσύνης στις ικανότητες των ελίτ που κυβερνούν. Και το γεγονός αυτό σηματοδότησε την απαρχή μιας ευρύτερης πολιτικής κρίσης.
Ωστόσο, οι αιτίες αυτής της πολιτικής κρίσης –που είναι ολοφάνερη και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού– είναι πολύ βαθύτερες από την οικονομική κρίση και την ουσιαστικά θνησιγενή ανάκαμψη της τελευταίας δεκαετίας. Οι αιτίες βρίσκονται στον πυρήνα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου που γεννιέται κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και κατά την πολιτική άνοδο του Ρήγκαν και της Θάτσερ, και το οποίο προσδιορίζεται από την ιδέα μιας παγκόσμια απελευθερωμένης αγοράς των αγαθών, των υπηρεσιών και του κεφαλαίου.
Το ρυθμιστικό πλαίσιο του τραπεζικού συστήματος, που ίσχυε από την περίοδο της ύφεσης, ξηλώθηκε στις ΗΠΑ το 1990 και στη Βρετανία το 1986, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την κρίση του 2008. Η ισότητα περιφρονήθηκε, η ιδέα μιας οικονομίας διάχυσης του πλούτου εξυμνήθηκε, το κράτος καταδικάστηκε ως περιοριστικός παράγοντας της αγοράς και κατά συνέπεια συρρικνώθηκε, η μετανάστευση ενθαρρύνθηκε, η ρύθμιση της αγοράς περιορίστηκε στο ελάχιστο, οι φόροι μειώθηκαν και απέναντι στην εταιρική φοροδιαφυγή όλοι έκαναν τα στραβά μάτια.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τη σκοπιά των ιστορικών κριτηρίων, η νεοφιλελεύθερη εποχή δεν διέθετε ιδιαίτερα θετικά πειστήρια. Η πιο δυναμική περίοδος στη δυτική μεταπολεμική ανάπτυξη ήταν ανάμεσα στο τέλος του πολέμου και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, δηλαδή την εποχή του προνοιακού καπιταλισμού και του κεϋνσιανισμού, όπου ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν διπλάσιος από αυτόν της νεοφιλελεύθερης περιόδου από το 1980 έως σήμερα.
Αλλά μακράν το καταστροφικότερο χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης περιόδου ήταν η τεράστια αύξηση της ανισότητας. Μέχρι πολύ πρόσφατα, το γεγονός αυτό ουσιαστικά αγνοήθηκε. Πλέον έχει μετατραπεί, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε ένα από τα πιο σημαντικά –αν όχι το σημαντικότερο– πολιτικά ζητήματα και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, με δραματικότερες διαστάσεις στις ΗΠΑ.
Είναι το κυριότερο ζήτημα που καθοδηγεί την πολιτική δυσαρέσκεια η οποία σαρώνει τη Δύση. Κοιτώντας τα στατιστικά δεδομένα, είναι αξιοπερίεργο και σοκαριστικό το γεγονός ότι αγνοήθηκε για τόσο μεγάλο διάστημα. Η εξήγηση μπορεί να αναζητηθεί αποκλειστικά στην απόλυτη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και των αξιών του.
r
Ρόναλντ Ρήγκαν και Μάργκαρετ Θάτσερ σε συνάντησή τους το 1984
Ωστόσο, πλέον η ίδια η πραγματικότητα ανατρέπει την κυριαρχία αυτού του δόγματος. Την περίοδο 1948-1972, όλα τα κομμάτια του αμερικανικού πληθυσμού βίωναν παρόμοιες και σημαντικές βελτιώσεις στο επίπεδο διαβίωσής τους. Όμως, την περίοδο 1972-2013, το 10% των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων είδε τη μείωση του πραγματικού του εισοδήματος, ενώ το 10% των πλουσίων είχε τις καλύτερες απολαβές.
Στις ΗΠΑ, το μέσο πραγματικό εισόδημα πλήρους απασχόλησης για τους άνδρες εργαζόμενους είναι σήμερα χαμηλότερο από ό,τι σαράντα χρόνια πριν: το εισόδημα του 90% του πληθυσμού έχει μείνει στάσιμο τα τελευταία 30 χρόνια. Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχει μια διαφορετική εικόνα. Το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί από την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Κατά μέσο όρο, το 65-70% των νοικοκυριών στις 25 χώρες με τις ισχυρότερες οικονομίες βλέπουν το εισόδημά τους να μένει σταθερό ή να μειώνεται, την περίοδο 2005-2014.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την εξήγηση. Η εποχή της υπερ-παγκοσμιοποίησης χαρακτηρίστηκε από τη συστηματική πριμοδότηση του κεφαλαίου εις βάρος της εργασίας: διεθνείς συμφωνίες εμπορίου που συνάπτονται με απόλυτη μυστικότητα, παρουσία των επιχειρηματικών ιθυνόντων, ενώ τα σωματεία και οι πολίτες αποκλείονται. Πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι, άλλωστε, η Διατλαντική Συμφωνία (ΤPP) και η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP). Επίσης, η πολιτικο-νομική επίθεση στα σωματεία, η ενθάρρυνση της μετανάστευσης σε μεγάλη κλίμακα τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη η οποία συνέβαλε στη μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος του εγχώριου εργατικού δυναμικού. Κι ακόμα, η αποτυχία ενσωμάτωσης των μετατοπισμένων εργαζόμενων με οποιοδήποτε αξιόλογο τρόπο.
Όπως έχει δείξει ο Τομά Πικετί, εν τη απουσία αντίρροπων δυνάμεων, ο καπιταλισμός έχει την τάση να αναπτύσσεται προς την κατεύθυνση της αυξανόμενης ανισότητας. Την περίοδο ανάμεσα στο 1945 και στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός ήταν αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος παράγοντας αναχαίτισης αυτής της τάσης. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπήρξε κανένας άλλος τέτοιος παράγοντας. Και καθώς η λαϊκή αντίδραση αναπόδραστα μεγαλώνει, ένα τέτοιου τύπου συγκεντρωτικό καθεστώς ανταγωνισμού γίνεται πολιτικά μη βιώσιμο.
Μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Μεγάλη Βρετανία είναι εξεγερμένα ενάντια στις παρατάξεις τους, όπως δείχνει τόσο παραστατικά η υποστήριξη στον Τραμπ και τον Σάντερς στις ΗΠΑ και η ψήφος στο Brexit στη Μ. Βρετανία. Αυτή η λαϊκή αντίδραση περιγράφεται συχνά με αρνητικούς και απαξιωτικούς όρους ως λαϊκισμός.
Όπως γράφει ο Φράνσις Φουκουγιάμα σε ένα πρόσφατο εξαιρετικό άρθρο του στο Foreign Affairs: «”Λαϊκισμός” είναι η ταμπέλα που βάζουν οι πολιτικές ελίτ σε πολιτικές που υποστηρίζουν οι καθημερινοί άνθρωποι και που δεν τους αρέσουν». Ο λαϊκισμός είναι ένα κίνημα ενάντια στην κρατούσα τάξη πραγμάτων. Αντιπροσωπεύει το ξεκίνημα για κάτι καινούργιο, μολονότι είναι γενικά πολύ πιο ξεκάθαρο αυτό στο οποίο εναντιώνεται από αυτό το οποίο υποστηρίζει. Μπορεί να είναι προοδευτικός ή αντιδραστικός, αν και συχνότερα είναι και τα δυο.
Το Brexit είναι ένα κλασικό παράδειγμα αυτού του είδους λαϊκισμού. Ανέτρεψε έναν θεμελιώδη πυλώνα της βρετανικής πολιτικής που ίσχυε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αν και φαινομενικά αφορούσε το ζήτημα της Ευρώπης, στην πραγματικότητα ήταν κάτι πολύ περισσότερο: μια κραυγή από αυτούς που αισθάνονται ότι έχουν χάσει, ότι εγκαταλείφθηκαν, από αυτούς που είδαν το επίπεδο διαβίωσής τους να παγώνει –ή και χειρότερα– από το 1980 και μετά, από αυτούς που νιώθουν εκτοπισμένοι από την μετανάστευση μεγάλης κλίμακας, μια συνθήκη απέναντι στην οποία δεν έχουν κανέναν έλεγχο, και που αντιμετωπίζουν μια ολοένα και περισσότερο επισφαλή και απορυθμισμένη αγορά εργασίας. Η εξέγερσή τους έχει οδηγήσει σε παράλυση τις κυβερνώσες ελίτ, όπως ισχυρίστηκε ένας πρωθυπουργός, που απέμεινε να ψάχνει στα σκοτεινά για θεϊκή έμπνευση.
6
Αφίσα της εκστρατείας υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ
To Brexit σηματοδοτεί την εξέγερση των εργαζομένων
To κύμα του λαϊκισμού σηματοδοτεί την επιστροφή της τάξης ως κεντρικού δρώντος της πολιτικής τόσο στη Μεγάλη Βρετανία, όσο και στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ ειδικά πρόκειται για ένα γεγονός ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Για πολλές δεκαετίες, η ιδέα της «εργατικής τάξης» ήταν περιθωριακή στον αμερικανικό πολιτικό λόγο. Οι περισσότεροι Αμερικανοί περιέγραφαν τον εαυτό τους ως μεσαία τάξη, μια στάση που αποτύπωνε τον σφυγμό της προσδοκίας στην καρδιά της αμερικανικής κοινωνίας. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, το 2000 μόνο 33% των Αμερικανών χαρακτήριζαν τον εαυτό τους εργατική τάξη. Το 2015, το ποσοστό έφτασε στο 48%, δηλαδή σχεδόν ο μισός πληθυσμός.
Το Brexit, επίσης, ήταν πρωτίστως μια εξέγερση της εργατικής τάξης. Μέχρι πρόσφατα, η ισχύς της τάξης ήταν σε αποδρομή μπροστά στην ανάδυση ενός νέου φάσματος ταυτοτήτων και ζητημάτων, από το φύλο και τη φυλή μέχρι τον σεξουαλικό προσανατολισμό και το περιβάλλον. Η επιστροφή της τάξης, λόγω της μεγάλης απεύθυνσής της, έχει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσει το πολιτικό τοπίο, όπως κανένα άλλο ζήτημα.
Η εκ νέου ανάδυση της τάξης δεν θα πρέπει να συγχέεται με το εργατικό κίνημα. Δεν είναι συνώνυμα πράγματα. Αυτό είναι εμφανές στις ΗΠΑ και ολοένα και περισσότερο στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων υπάρχει μια αυξανόμενη διαφοροποίηση των δύο. Η εκ νέου ανάδυση της εργατικής τάξης ως πολιτικής φωνής στη Βρετανία, ιδιαίτερα όσον αφορά το Brexit, μπορεί να περιγραφεί μάλλον ως μη προσδιορισμένη έκφραση θυμού και διαμαρτυρίας με περιορισμένο αίσθημα αναφοράς στο εργατικό κίνημα.
Πράγματι, το Κόμμα Ανεξαρτησίας της Μ. Βρετανίας (UKIP) υπήρξε εξίσου σημαντικός παράγοντας –ειδικά όσον αφορά τη μετανάστευση και την Ευρώπη– στη διαμόρφωση των κυρίαρχων στάσεων. Στις ΗΠΑ ο Τραμπ και ο Σάντερς έδωσαν διέξοδο έκφρασης στην εξέγερση της εργατικής τάξης – και οι δύο εξίσου. Η εργατική τάξη δεν ανήκει σε κανέναν: ο προσανατολισμός της απέχει πολύ από το να είναι προκαθορισμένος και αποτελεί λειτουργία της πολιτικής.
Η νεοφιλελεύθερη περίοδος υπονομεύεται από δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, αν τα διαπιστευτήρια οικονομικής προόδου του νεοφιλελευθερισμού δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα ισχυρά, σήμερα είναι πενιχρά. Η οικονομία της Ευρώπης είναι ελάχιστα μεγαλύτερη από ό,τι ήταν στις αρχές της οικονομικής κρίσης του 2007. Οι ΗΠΑ μπορεί να τα πήγαν λίγο καλύτερα αλλά η ανάπτυξή τους είναι αναιμική. Οικονομολόγοι όπως ο Λάρι Σάμερς εκτιμούν ότι  πιθανότερη προοπτική για το μέλλον είναι η μακροπρόθεσμη οικονομική στασιμότητα.
Και επιπλέον, επειδή η ανάκαμψη υπήρξε τόσο αδύναμη και εύθραυστη, υπάρχει μια διαδεδομένη πεποίθηση ότι μπορεί να έρθει μια ακόμα οικονομική κρίση. Με άλλα λόγια, η νεοφιλελεύθερη περίοδος έχει οδηγήσει τη Δύση πίσω στον καιρό των κρίσεων, της δεκαετίας του 1930. Σε αυτό το τοπίο, δεν είναι παράξενο που η πλειοψηφία των ανθρώπων της Δύσης πιστεύει ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα από ό,τι οι ίδιοι.
Δεύτερον, αυτοί που έχασαν στην νεοφιλελεύθερη περίοδο δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν παθητικά τη μοίρα τους: εκφράζουν ολοένα και περισσότερο μια ανοικτή αντίδραση.  Παρακολουθούμε το τέλος της νεοφιλελεύθερης εποχής. Δεν έχει ακόμα πεθάνει, αλλά ακούμε τους επιθανάτιους ρόγχους της, όπως ακριβώς με το τέλος της σοσιαλδημοκρατικής εποχής κατά τη δεκαετία του 1970.
Ένα ισχυρό σημάδι της αποδυνάμωσης του νεοφιλελευθερισμού είναι η ενίσχυση των φωνών των διανοουμένων που τοποθετούνται εναντίον του. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι τη δεκαετία του 1980, στον οικονομικό διάλογο κυριαρχούσαν οι μονεταριστές και οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς.
Όμως από την έναρξη της οικονομικής κρίσης, το κέντρο βάρους του διαλόγου των διανοουμένων μετατοπίστηκε ριζικά. Αυτό είναι εμφανές στις ΗΠΑ, όπου οικονομολόγοι όπως ο Τζόζεφ Στιγκλιτς, ο Πολ Κρούγκμαν, ο Ντάνι Ρόντρικ και ο Τζέφρι Σακς αποκτούν μεγάλη επιρροή. «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» του Τομά Πικετί διαβάστηκε μαζικά. Η δουλειά τού Πικετί, μαζί με αυτήν του Τόνι Άτκινσον και του Άνγκους Ντίτον, επέβαλε το ζήτημα της ανισότητας στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Στη Βρετανία, ο Χα-Τζουν Τσανγκ, που υπήρξε για καιρό απομονωμένος στον κλάδο των οικονομολόγων, έχει κερδίσει απήχηση πολύ μεγαλύτερη από όσους πιστεύουν ότι τα οικονομικά είναι απλώς ένας τομέας των μαθηματικών.
thomas-piketty-economist-will-hutton
O γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί
Παράλληλα, κάποιοι από αυτούς που υπήρξαν στο παρελθόν ένθερμοι υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης τάσης, όπως ο Λάρι Σάμερς και ο Μάρτιν Γουλφ των Financial Times, είναι σήμερα εξαιρετικά κριτικοί. Φυσάει αέρας στα πανιά της κριτικής του νεοφιλελευθερισμού, ενώ οι νεοφιλελεύθεροι και οι μονεταριστές αποσύρονται. Στη Βρετανία, ο μιντιακός και πολιτικός κόσμος δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη στροφή. Ελάχιστοι αναγνωρίζουν ότι βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής. Πεπαλαιωμένες στάσεις και αποφάνσεις κυριαρχούν, είτε πρόκειται για το Today Programme του ΒΒC, τον φιλοδεξιό Τύπο ή την κοινοβουλευτική ομάδα του Εργατικού Κόμματος.
Βρετανία: Ελάχιστοι αναγνωρίζουν το τέλος εποχής
Μετά την παραίτηση του Εντ Μίλιμπαντ από την ηγεσία των Εργατικών, κανείς δεν διέβλεπε τον θρίαμβο του Τζέρεμι Κόρμπιν στις επόμενες εκλογές για την ηγεσία του κόμματος. Όλοι υπέθεταν ότι θα είναι κάτι από τα ίδια –μια επιλογή που να θυμίζει Μπλερ ή μια μέση λύση όπως ο Μίλιμπαντ– πάντως σίγουρα όχι κάποιος σαν τον Κόρμπιν. Όμως το πνεύμα των καιρών έχει αλλάξει.
Τα μέλη του κόμματος, και ιδιαίτερα οι νέοι που εντάχθηκαν σε αυτό σε πρωτόγνωρη κλίμακα, ήθελαν πλήρη ρήξη με τους Νέους Εργατικούς. Ένας από τους λόγους για τους οποίους η Αριστερά απέτυχε να ηγηθεί της απογοήτευσης της εργατικής τάξης είναι ότι τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν, σε διαφορετικό βαθμό το καθένα, σε βραχίονες τους νεοφιλελευθερισμού και της υπερ-παγκοσμιοποίησης.
Οι πιο ακραίες εκδοχές αυτού του φαινομένου ήταν οι Νέοι Εργατικοί και οι Δημοκρατικοί –που κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000 μετατράπηκαν σε φρουρά του νεοφιλελευθερισμού, προσωποποιημένη από τον Τόνι Μπλερ και τον Μπιλ Κλίντον– η μέση οδός και ο τρίτος δρόμος.
Αλλά όπως σημειώνει και ο Ντέιβιντ Μάρκαντ σε ένα άρθρο του στο New Statesman, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αν δεν εκπροσωπεί τους μη προνομιούχους, τους μη έχοντες και αυτούς που έχουν χάσει; Οι Νέοι Εργατικοί εγκατέλειψαν αυτούς που τους είχαν ανάγκη, τους οποίους υποτίθεται ότι ιστορικά όφειλαν να εκπροσωπούν. Είναι περίεργο λοιπόν που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εγκατέλειψαν το κόμμα που τους εγκατέλειψε; O Μπλερ στη μετενσάρκωσή του σε εμμονικό με το χρήμα σύμβουλο μιας θλιβερής παρέας προέδρων και δικτατόρων είναι η απόλυτη απόδειξη της πτώσης των Νέων Εργατικών.
5
Ο επικεφαλής των Εργατικών στη Μεγάλη Βρετανία Τζέρεμι Κόρμπιν
Οι επίδοξοι διάδοχοι του–ο Μπέρνχαμ, η Κούπερ και η Κένταλ– αντιπροσώπευαν τη συνέχεια. Αλλά ηττήθηκαν από τον Κόρμπιν, ο οποίος εξασφάλισε 60% των ψήφων. Οι Νέοι Εργατικοί τελείωσαν, όπως ακριβώς και ο παπαγάλος των Μόντι Πάιθον. Ελάχιστοι αντιλήφθηκαν το νόημα αυτού που συνέβη. Ένας από τους βασικούς αρθρογράφους του Guardian καλωσόρισε την εκτίναξη του αριθμού νέων μελών στο κόμμα, αλλά στη συνέχεια –τι έκπληξη– επιχειρηματολογούσε υπέρ της υποστήριξης της Ιβέτ Κούπερ, δηλαδή υπέρ του πλήρως αντίθετου παράγοντα με αυτόν που προκάλεσε τον ενθουσιασμό του. Το Κοινοβουλευτικό Εργατικό Κόμμα (PLP) αρνήθηκε να αποδεχτεί το αποτέλεσμα και από το τότε προσπαθεί με κάθε μέσο να απομακρύνει τον Κόρμπιν.
Καθώς το Εργατικό Κόμμα άργησε πάρα πολύ να συμφιλιωθεί με την άνοδο του θατσερισμού και τη γένεση μιας νέας εποχής στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τώρα δεν μπορεί να δεχτεί ότι το θατσερικό παράδειγμα, το οποίο εντέλει αφομοίωσε μέσα από τους Νέους Εργατικούς, έχει ολοκληρώσει την πορεία του.
Οι Εργατικοί, όπως και όλοι, είναι υποχρεωμένοι να σκεφτούν με καινούργιους τρόπους. Η αντιπάθεια της βάσης του κόμματος για τους Νέους Εργατικούς δηλώνει ότι ποτέ δεν τους αποδέχτηκε, ότι τοποθετείται στην αντίπερα όχθη από τον Μπλερ και ότι ενσαρκώνει μια αυθεντικότητα και μια εντιμότητα που ο Μπλερ ολοφάνερα δεν διέθετε.
Ο Κόρμπιν δεν αποτελεί ένα αποκύημα των νέων καιρών αλλά έναν αναχρονισμό του τέλους της δεκαετίας του 1970 και των αρχών της δεκαετίας του 1980. Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι η δύναμη και ταυτοχρόνως η αδυναμία του. Δεν έχει μολυνθεί από την κληρονομιά των Νέων Εργατικών διότι ποτέ δεν την αποδέχθηκε. Ούτε όμως φαίνεται να κατανοεί τη φύση της νέας εποχής. O κίνδυνος είναι ότι έχει πήλινα πόδια σε ένα πολύ ρευστό και απρόβλεπτο περιβάλλον, στο οποίο οι βεβαιότητες κάθε είδους εκλίπουν. Σε αυτό το περιβάλλον, οι Εργατικοί έχουν βρεθεί διχασμένοι και επικίνδυνα αποδυναμωμένοι.
Το Εργατικό Κόμμα μπορεί να είναι “στην ενταντική”, ωστόσο η κατάσταση των Συντηρητικών δεν είναι και πολύ καλύτερη. 
Ο Ντέιβιντ Κάμερον ευθύνεται για μια τεράστια και επιπόλαιη λανθασμένη κρίση αναφορικά με το Brexit. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπό τις πιο ντροπιαστικές συνθήκες. Το Συντηρητικό Κόμμα είναι υπερβολικά διχασμένο. Δεν γνωρίζει ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει μετά το Brexit. Οι οπαδοί του Brexit παρουσίασαν μια αισιόδοξη εικόνα της απομάκρυνσης από την παρακμάζουσα ευρωπαϊκή αγορά και του εναγκαλισμού των αναπτυσσόμενων αγορών του κόσμου, αν και μετά βίας ανέφεραν τα ονόματα των χωρών που είχαν στο νου τους. Φαίνεται πως η νέα πρωθυπουργός έχει μάλλον μια αναχρονιστική εχθρότητα απέναντι στην Κίνα και μια προθυμία να ακυρώσει την καλή δουλειά που έκανε ο Τζόρτζ Όσμπορν. Εάν η κυβέρνηση γυρίσει την πλάτη στην Κίνα, με διαφορά την ταχύτερα αναπτυσσόμενη αγορά στον κόσμο, πού θα στραφεί;
65
H νέα πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τερέσα Μέι
Το Brexit άφησε τη χώρα κατακερματισμένη και βαθιά διχασμένη, με υπαρκτή την πιθανότητα η Σκωτία να επιλέξει να ανεξαρτητοποιηθεί. Εν τω μεταξύ, οι Συντηρητικοί φαίνεται πως δεν έχουν κατανοήσει ότι η εποχή του νεοφιλελευθερισμού πνέει τα λοίσθια.
Από τη Μεγάλη Βρετανία στην Αμερική του Τραμπ
Όσο δραματικά και αν είναι τα γεγονότα στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορούν να συγκριθούν με όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ. Σχεδόν από το πουθενά, ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, προκαλώντας το σάστισμα σχεδόν όλων των αναλυτών αλλά και του ίδιου του κόμματός του.
Το μήνυμά του είναι χωρίς περιστροφές η αντι-παγκοσμιοποίηση. Πιστεύει ότι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης έχουν θυσιαστεί προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων που ενθαρρύνονται να επενδύσουν σε όλο τον κόσμο, στερώντας έτσι δουλειές από τους αμερικανούς εργαζόμενους.
Επιπρόσθετα, υποστηρίζει ότι η μεγάλη κλίμακα της μετανάστευσης έχει αποδυναμώσει τη διαπραγματευτική δύναμη των αμερικανών εργαζομένων και συνέβαλε στη μείωση των μισθών τους.
Ο Τραμπ προτείνει να υποχρεώνονται οι αμερικανικές εταιρίες να επενδύουν τα αποθέματά τους σε χρήμα στις ΗΠΑ. Πιστεύει πως η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών (Nafta) είχε ως συνέπεια τη μεταφορά θέσεων εργασίας από τις ΗΠΑ στο Μεξικό. Με παρόμοια επιχειρήματα αντιτίθεται στην TPP και την TTIP. Κατηγορεί επίσης την Κίνα ότι κλέβει δουλειές από τις ΗΠΑ και απειλεί να επιβάλει δασμό 45% στις κινεζικές εισαγωγές.
Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση ο Τραμπ αντιπαραθέτει τον οικονομικό εθνικισμό: “Πρώτα η Αμερική”. Η απεύθυνσή του αφορά πρωτίστως τη λευκή εργατική τάξη που μέχρι την άφιξη του Τραμπ (και του Μπέρνι Σάντερς) στην πολιτική σκηνή είχε αγνοηθεί και υποαντιπροσωπευόταν από τη δεκαετία του 1980 και εξής.
Δεδομένου ότι οι μισθοί τους μειώνονται τα τελευταία 40 χρόνια είναι αξιοσημείωτο πώς η πολιτική τάξη παραμέλησε τα συμφέροντά τους. Ολοένα και περισσότερο, αυτή η ομάδα ψήφιζε υπέρ των Ρεπουμπλικάνων, ωστόσο οι τελευταίοι έχουν αιχμαλωτιστεί εδώ και καιρό από την τάξη των πολύ πλούσιων και την Wall Street που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, με τα συμφέροντα τους να βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με εκείνα της λευκής εργατικής τάξης. Με τον ερχομό του Τραμπ βρήκαν επιτέλους έναν αντιπρόσωπο: Εκείνοι κέρδισαν για τον Τραμπ το ρεπουμπλικανικό χρίσμα για την προεδρική υποψηφιότητα.
567
O Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ με τους Ρεπουμπλικανούς
Το επιχείρημα του οικονομικού εθνικισμού χρησιμοποιήθηκε με σθένος και από τον Μπέρνι Σάντερς, που έδωσε μάχη με την Χίλαρι Κλίντον για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Θα το είχε κερδίσει πιθανότατα εάν δεν υπήρχαν οι 700 “υπερ-εκλέκτορες”, όπως τους αποκαλούν, οι οποίοι επελέγησαν από τη μηχανή των Δημοκρατικών και υποστήριξαν την Κλίντον. Όπως και με τους Ρεπουμπλικάνους, οι Δημοκρατικοί υποστήριξαν για πολύ καιρό μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική υπέρ της παγκοσμιοποίησης, παρά τις ανησυχίες που είχαν τα συνδικάτα στη βάση του κόμματος. Τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι, όσο και οι Δημοκρατικοί βρίσκονται τώρα σε μια κατάσταση βαθιάς πόλωσης ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους επικριτές της παγκοσμιοποίησης. Πρόκειται για μια εντελώς νέα εξέλιξη, μια εξέλιξη που έχουμε να δούμε από την περίοδο της μετατόπισης προς τον νεοφιλελευθερισμό υπό τον Ρήγκαν, σχεδόν 40 χρόνια πριν.
Ένα άλλο βασικό στοιχείο της εθνικιστικής απεύθυνσης του Τραμπ —“Να ξανακάνουμε την Αμερική σπουδαία”— είναι οι θέσεις του για την εξωτερική πολιτική. Σύμφωνα με τον Τραμπ, η επιδίωξη της Αμερικής να διαδραματίζει τον ρόλο της μεγάλης δύναμης κατασπατάλησε τους πόρους του έθνους. Ο Τραμπ υποστηρίζει ότι το σύστημα συμμαχιών της χώρας είναι άδικο, καθώς η Αμερική επωμίζεται το μεγαλύτερο κόστος, ενώ οι σύμμαχοί της συνεισφέρουν πάρα πολύ λίγα.
Επικαλείται την Ιαπωνία, την Νότιο Κορέα αλλά και τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ ως βασικά παραδείγματα. Επιδιώκει να επαναφέρει την ισορροπία σε αυτές τις σχέσεις και, στην περίπτωση που αυτό δεν επιτευχθεί, να εξέλθει από αυτές.
Υποστηρίζει ότι η Αμερική, ως μια χώρα σε παρακμή, δεν μπορεί πλέον να φέρει αυτού του είδους το οικονομικό βάρος. Η Αμερική, αντί να επιχειρεί να διορθώσει τον κόσμο, θα πρέπει να κατευθύνει τα χρήματα αυτά σε επενδύσεις στο εσωτερικό της χώρας, ισχυρίζεται ο Τραμπ, παραπέμποντας στη ρημαγμένη κατάσταση των υποδομών της χώρας.
Η τοποθέτηση του Τραμπ αντιπροσωπεύει μια σημαντική κριτική της θέσης της Αμερικής ως παγκόσμιου ηγεμόνα. Τα επιχειρήματά του σηματοδοτούν μια ριζική ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία υπέρ της παγκοσμιοποίησης που κυριάρχησε από τις αρχές του 1980 αλλά και με το δόγμα  που ακολουθήθηκε στην εξωτερική πολιτική κατά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής περιόδου.
Αυτά τα επιχειρήματα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Δεν πρέπει να απορριφθούν ελαφρά τη καρδία, απλώς και μόνο λόγω του υποκειμένου της εκφοράς τους. Ο Τραμπ ωστόσο δεν είναι ένας άνθρωπος της Αριστεράς, αλλά ένας λαϊκιστής της Δεξιάς. Έχει εξαπολύσει μια ρατσιστική και ξενοφοβική επίθεση εναντίον των μουσουλμάνων και των Μεξικανών. Ο Τραμπ απευθύνεται στη λευκή εργατική τάξη που αισθάνεται ότι οι μεγάλες εταιρίες την εξαπάτησαν και ότι η μετανάστευση των ισπανόφωνων την υπονομεύει, ενώ πολύ συχνά είναι πικρόχολη προς τους Αφρο-αμερικανούς τους οποίους εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι θεωρούν κατώτερους τους.
Μια Αμερική υπό τον Τραμπ θα σηματοδοτήσει την κάθοδο προς τον αυταρχισμό, έναν αυταρχισμό που θα χαρακτηρίζεται από την κατάχρηση, την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, τις διακρίσεις, τον ρατσισμό, την αυθαιρεσία και τη βία. Η Αμερική θα μετατραπεί σε μια βαθιά πολωμένη και διχασμένη κοινωνία.
Εάν πραγματοποιηθεί η απειλή ότι θα επιβάλει δασμό 45% στις εισαγωγές κινεζικών προϊόντων, αυτό θα προκαλέσει σχεδόν σίγουρα αντίποινα από την Κίνα και θα προαναγγείλει την έναρξη μιας νέας εποχής δασμολογικού προστατευτισμού.
Ο Τραμπ μπορεί να χάσει τις προεδρικές εκλογές όπως ακριβώς ο Σάντερς έχασε το στοίχημα για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην υπερ-παγκοσμιοποίηση —την απεριόριστη μετανάστευση, την TPP και την TTIP, την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίου και πολλών άλλων—  έχουν χάσει τη μάχη και θα οδηγηθούν σε παρακμή.
Σε λιγότερο από 12 μήνες, ο Τραμπ και ο Σάντερς μεταμόρφωσαν τη φύση και τους όρους της αντιπαράθεσης. Μακριά από το να υποχωρούν, τα επιχειρήματα των επικριτών της υπερ-παγκοσμιοποίησης κερδίζουν σταθερά έδαφος.
Περίπου τα δύο τρίτα των Αμερικανών συμφωνούν ότι “πρέπει να μην σκεφτόμαστε τόσο πολύ με γνώμονα το τι συμβαίνει διεθνώς και να επικεντρωθούμε περισσότερο στα δικά μας εθνικά προβλήματα”. Αλλά πάνω από όλα, αυτό που θα συνεχίσει να πυροδοτεί την αντιπαράθεση με τους υποστηρικτές της υπερ-παγκοσμιοποίησης είναι η ανισότητα.
Για τον συγγραφέα
Ο Martin Jacques είναι δημοσιογράφος, ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Από το 1977 έως το 1991 υπήρξε επικεφαλής του περιoδικού του βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Marxism Today. Εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Times και Sunday Times, ενώ υπήρξε αναπληρωτής αρχισυντάκτης της εφημερίδας The Independent. Σήμερα εργάζεται ως αρθρογράφος στον Guardian και τον New Statesman. Είναι επίσης visiting fellow στο London School of Economics Asia Research Centre, ενώ έχει εκδόσει ένα σημαντικό βιβλίο για την οικονομική άνοδο της Κίνας με τίτλο When China Rules the World: The End of the Western World and the Birth of the New Global Order.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Guardian στις 21 Αυγούστου 2016.
Αναρτήθηκε από στις