Αθήνα,Δεκαετίες ΄70-΄80-΄90-2000... Νο.18
Μιά κβαντική εμπειρία:Ο λίθος ισούται με τον μη λίθο
Από την σειρά Άπολιθώσεις'
Τότε που απολιθώθηκα,χρόνια πρίν,το θεώρισα οριστικό.Στην ουσία δεν έμαθα ποτέ αν ήταν
λίθος ,βράχος η μάρμαρο.'Ηταν όμως οριστικό.Πίστευα επί χρόνια!
Απόψε το οριστικό ολοκλήρωσε τον κύκλο του μιάν ίδια στιγμή καλοκαιρινού δειλινού.Τα
βότσαλα κουδούνισαν στα βήματα.Οι Περιπατητές έλαβαν την θέση τους στην αιωνιότητα με
εμφανή σιγουριά λες κι η στιγμή τους ανήκε διά νόμου.Εμένα με κύτταξαν φευγαλέα όπως έναν
κοιμισμένο σκύλο,μία κολώνα ή ένα πόμολο.
Η στιγμή είχε σχηματισθεί χρόνια πρίν.Τώρα ολοκαίνουργια κι όμοια μ΄αυτήν του παρελθόντος
εγκαταστάθηκε στην παρούσα συνθήκη.Και ω τι έκπληξη!Μας χώρεσε όλους!Δηλαδή κι εμένα!
'Αν ήμουν ακόμα απολιθωμένα ογκώδης αυτό θα ήταν αδύνατον!
'Ετσι διαπίστωσα την αυτοαναίρεση του οριστικού:
Κάποια στιγμή η Βούληση δηλώνει την Πρόθεση
Τότε γιά κάποιες στιγμές
'Η γιά μιά στιγμή ή γιά πάντα
Ο λίθος ισούται με τον μη λίθο!
Κι ελευθερώνομαι!
Οι Περιπατητές είναι οι μάρτυρες του συμβάντος.
Τότε και τώρα.