Αθήνα,Υμηττός,1978 Νο.23
Σιωπηλό κι ανίατο το πάθος των χρωμάτων...
Σιωπηλό κι ανίατο το πάθος των χρωμάτων γιά την μουσική
Λίγοι το ξέρουν
Τραγικός κι αθεράπευτος ο φόβος των θορύβων
γιά τον εαυτό τους
Το γνωρίζω απ' την γεύση του κακού με δόρατα
στίς πύλες των σιελογόνων
Απ'τα κίτρινα δίχτυα στα βήματα των ημερών μου
με τα ψηλά κίτρινα τακούνια
Τα βράδυα στην διασκέδαση ένταση
-πρόκληση-θυμός -λαγνεία -συμμαχία
Φώτα στρατευμένα -μιλημένα κόβουν-ράβουν
Τα μάτια το μυαλό υπνωτισμένα
Υποταγμένα στον καπνό
Θολά τα πράγματα
'Ηχοι περιπλανώμενοι λοκατζήδες
με δάχτυλα βεντούζες
Αναρριχώνται στα ιδρωμένα ρούχα
'Ερπουν νωχελικά
Διεισδύουν στο κορμί
'Απληστα αφυπνίζουν μνήμες μαγείας θρησκείας
'Ιδιο τότε ίδιο τώρα
'Ανθρωπος
Με το παμφάγο αδηφάγο κενό
Το πάντα έτοιμο γιά όποια κάλυψη