Wednesday, July 14th., 2021
Τέσσερα ποιήματα από
την Ενότητα ¨Τού Βάλτου"
ΕΝΟΤΗΣ: “ Τού Βάλτου”
Εισαγωγή στα πρώτα τέσσερα ποιήματα της Ενότητας
Τίτλος: 'Αν και 'Οχι”
Αντίξοες ριπές… Εσύ… πώς κι από ‘δώ; Εγώ ζώ εντελώς περίεργα, ούτως ή άλλως! 'Αν και όχι οικειοθελώς!
Μ.Λ.Π.
*************************************************
EΝΟΤΗΣ: “Τού Βάλτου”
Ι. “Αντίξοες Ριπές…
Εσύ… Πώς κι από 'δώ; "
Αντίξοες ριπές
Ούτε που να φτάσεις
στον Βάλτο!
'Οχι να τον καθαρίσεις κι όλας!
Εφορμούν κάθετα
Βάλλουν καρδιά συκώτι…
Ποιός Προμηθέας;
Εγώ να δείς!
Αυτός τουλάχιστον “ήξερε”
‘Ομως Εγώ;
Κι ο δύσμοιρος Σίσυφος
καλλίτερος από μένα οπωσδήποτε
Τουλάχιστον μπορούσε κι “έπραττε”
‘Ολο “ έπραττε¨ βέβαια…
Κουσούρι κι αυτό! Πάντα θυμάμαι
το βασανισμένο απελπισμένο
πείσμα του. 'Αν και σπουδαίο
βασικά μάταιο!
‘Ομως Εγώ;
Κάποιων άλλων οι πληγές
χάσκουν πόνο και αίμα
στάζουν πύον
Δουλόφρονα λένε:
“Αφού έτσι είναι
άρα
έτσι και ΘΑ είναι”
Δαίμονες τους διοικούν
Συντηρούν πάντα γεμάτο
τον περίφημο Βάλτο
‘Ομως Εγώ;
Ξένοι γείτονες δικοί
φύλακες μάρτυρες ζωής
Τα χέρια τους φυλακές τους
Τείχη σφιχτοπερίπλοκα
Αυτιστικά δεκανίκια
Συνθλίβουν ανελέητα
Την Διάκριση θρυμματίζουν
Τον πάλαι ποτέ περίλαμπρο Λόγο
Μυριάδες τα καθρεφτάκια σάψαλα
μουχλιασμένης επικοινωνίας.
Κουμαντάρουν την καφέ αρκούδα
με τον λιγδιάρικο χαλκά
τα σκουριασμένα καρφιά
τα συρτά λασπωμένα
από τα δικά μου δάκρυά βήματα
Όμως Εσύ;
Μιά τέτοια ώρα χάους μοναξιάς
σκεπαρνοσκοτωμένων αποφάσεων
εκπεσόντων ηρωισμών
επικρεμάμενων πράξεων ασυμμέτρων
με τέτοια βαρειά λόγια φορτωμένη,
Αλήθεια Εσύ…
Πώς κι από 'δώ;
Νόμιζα σιγόβραζες στην χύτρα
με τον… κολλητό σου
τον Βάτραχο…
Πάντα ελπίζοντας
στις ξέμυαλες δροσερές
ακανθοφόρες νεροτσουλήθρες
της χάρτινης χαράς
και του χλώριου.
'Η μήπως και όχι;
Μαρία Λ. Πελεκανάκη
**************************
ΕΝΟΤΗΣ: “Του Βάλτου”
ΙΙ. ” Ζώ Εντελώς Περίεργα”
Πολύ άβολα ζώ!
Εντελώς περίεργα
Αποστειρώνω ψυχή
Αφύσικη μέρα
-άλλωστε αυτό το ξέρεις-
χάφτει τρείς-τρείς
κουκιά ξερά
μήκος πλάτος ύψος
χράπ ...τις διαστάσεις
Με κλούβιες αλυσίδες
από θειάφι πλέει πηχτός
σαν αυγολέμονο ο Ήλιος
Γελάς;
Δέ σού βρωμάει το θειάφι;
Τίγρεις κουνούπια χοντρά
Αράχνες μαύρες
Τον δοξάζουν και σε φτύνουν
Δένουν σιδερόκομπους
Τα ξάρτια με ξόρκια
Αμολάνε αστραπές
Χρυσόμυγες δηλητήριο
Παληό κι αγαπημένο
τώρα δυστοπικό
το σπίτι καμπουριάζει
κάτω από το βάρος
περίσσειας άνοιας
κακοήθειας
‘Ενα σταυροκατσάβιδο
βιδώνει άπνοο plexi-glass
κεφάλι-λαιμό
ολόγιομα περαστό
Ούτε να μιλήσεις!
Ούτε να φιλήσεις!
! Δεν Θα Γελάσεις Ξανά !
Μαρία Λ. Πελεκανάκη
****************************
ΕΝΟΤΗΣ: ¨ Τού Βάλτου¨
ΙΙΙ. “ Ούτως ή 'Αλλως…"
Ακόμα κι άν φτάσεις
Ακόμα κι άν ποτέ φτάσεις
Ακόμα κι άν ποτέ φτάσεις
Ζωντανός στον Βάλτο
Τελικά Τί; Καθάρισες;
Κι εξάλλου πώς;!
Η πρόκληση μ’ ένα ωραίο μέλλον
γεννήθηκε νεκρή!
Ο 'Ερωτας;
Ούτε κάν ντεμέκ
Εγωτικά νταηλίκια μόνο!
Η Αγάπη;
Βία νοθεία και συχνά ασέλγεια
Στο στέρεο καθεστώς
της ισόβιας παρενόχλησης
Οι τάχα ¨επαφές¨ ;
Τζάμπα χύμα χώμα λιώμα!
Απουσίας καρδιάς
ναρκισσεύματα
Ο 'Ανθρωπος;'
Άστοχος στην διαχείριση
του κορμιού.Το σέρνει
σε πορνολαβυρίνθους
και σουβλερές αγορές
κοφτερής υποτίμησης
Δεν ξέρει καθόλου τί να την κάνει
την ύλη που τού δόθηκε
Παρεκτός να την χαλάει...
Βλέπω
το παπούτσι ενός ταλαίπωρου
Χαφιέ-Άγγελου να ξεπροβάλλει
κάτω-κάτω στην άκρη της γωνιάς
φωτισμένο από τον στύλο
του ηλεκτρικού με το Five G!
Αυτός νομίζει κρύφτηκε πίσω
από τον τοίχο του Υπουργείου
Εσένα παρακολουθεί; Εμένα;
Σίγουρα υπάρχει
το ¨ Γιατί “ και το “ Επειδή”
Μα κυλάνε ανεκμετάλλευτα
και χάνονται στην φουριόζα
ομίχλη της Αφρικάνικης σκόνης
με τ’ ορθάνοιχτο στόμα
της μηχανότρατας ψευδών γεγονότων
και ύποπτων σιωπών…
Ούτως ή άλλως
οπωσδήποτε και κατεπειγόντως
Ας Τελειώνουμε!
Ούτως ή άλλως
Επιτέλους
Ας Τελειώνουμε!
Μαρία Λ. Πελεκανάκη
*****************************
ΕΝΟΤΗΣ: ¨ Τού Βάλτου”
ΙV. “ Οικειοθελώς!”
Απ΄την κορφή
του Πύργου της Αρρώστιας
μόνα κι αβοήθητα
δεκάδες χιλιάδες
μυρμήγκια-χρόνια
κόκκινα μαύρα ξανθά
εκατοντάδες χιλιάδες
χρόνια- μυρμήγκια
μαγνητισμένα κοκαλωμένα
κυττάζουν τον Βάλτο
με τεράστια μάτια φρίκης!
Αναπνέουν τον ζόφο του
Καίνε τα σωθικά μου!
Ο αληθινός πλούτος
το μοναδικό διαμάντι
ο Άνθρωπος
μαγνητισμένος κοκαλωμένος
αναπνέει τη σήψη
διάσπαρτη στο καυτό
χνώτο του Βάλτου-Δράκου
Κυττάζει, τάχα μου, αλλού!
Καίει τα σωθικά του
Οικειοθελώς!
Μαρία Λ. Πελεκανάκη
*****************************************