Η απρόσμενη γοητεία του ντε λα μαγκέν «Βαγγέλα»
Ανεξάρτητα αν ο ίδιος καλόβλεπε την παραμονή του για καιρό στην κορυφή του κόμματος, οι εποχές υποχρέωναν το τελευταίο να αναζητήσει νεώτερο, σχετικά άφθαρτο και πιο μοντέρνο αρχηγό για να το εκπροσωπήσει. Κυρίως, όμως, για να αντιπαρατεθεί στα ίσια με το Τσίπρα και ότι αυτός εξέφραζε, τουλάχιστον, ως εικόνα. Αναπόφευκτα, για τον παλαιοκομματικό, λαϊκό και μουστακαλή Μεϊμαράκη το ίδιο του το κόμμα επιφύλασσε ένα καλοτυλιγμένο και ευρύχωρο πολιτικό περιθώριο ώστε να απολαμβάνει, άνετα πλέον, τις εξορμήσεις του με το φουσκωτό του στα κύματα του Αιγαίου.
Κι εκεί όπου το σενάριο φαινόταν να κυλάει ομαλά με προβλεπόμενο έλεγχο στην εξέλιξη του, ξαφνικά κάποιος ιδιότροπος παράγοντας εμφανίστηκε για να γίνει το ασυνείδητο εργαλείο της ιστορίας που μετατρέπει το θρίαμβο σε πένθος και τον υγιεινό περίπατο σε κατακόρυφη αναρρίχηση. Το εκλογικό τσουνάμι του ΣΫΡΙΖΑ περιορίστηκε μέσα σε εφτά μήνες από το πέλαγος της αριστερής αξιοπρέπειας στο μπουκάλι της αναξιοπιστίας και τον αρχηγό του σχεδόν πνιγμένο σε δυο σταγόνες νερό.
Η κωλοτούμπα του Τσίπρα, η μεγαλειώδης γκάφα της επείγουσας μετατροπής σε ΝΑΙ του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η ιταμή συνθηκολόγηση με το τρίτο Μνημόνιο και η διάσπαση του κόμματος, μαζί με και τη πρεμούρα του να προκηρύξει άρον άρον εκλογές, χάρισε απροσδόκητα στη χλωμή ΝΔ το δικαίωμα να ξαναγίνει σοβαρή διεκδικήτρια της εξουσίας. Λογικά, αφού από τα λάθη των άλλων γεννούν πια και τα κοκόρια του ο αναθαρρυμένος, από όλες τις απόψεις, Μεϊμαράκης μπορεί με περισσή αυτοπεποίθηση να χαριεντίζεται, να περιπαίζει και να τρολάρει το ΣΥΡΙΖΑ και το Τσίπρα σε κάθε ευκαιρία σε στυλ “Εδώ, ρε φίλε, σου δίνουμε 251 ψήφους. Τι πας να κάνεις;”
Δίχως τίποτε το μοντέρνο ή το καινοτόμο στη ρητορική του, χωρίς ιδιαίτερα χαρίσματα ικανά να συνεπάρουν το συντηρητικό ακροατήριο και να καθηλώσουν τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους, απλώς χαμηλώνοντας τους άλλοτε εκρηκτικούς τόνους του κερδίζει βαθμιαία τις εντυπώσεις. Κανονικά με τον αναχρονιστικό λόγο επαρχιακού καφενόβιου κομματάρχη και το παρωχημένο ντε λα μαγκέν ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιεί ο Μεϊμαράκης, ο Τσίπρας θα έπρεπε να κάνει εις βάρος του σαρωτικά πάρτι δημοφιλίας.
Κι, όμως, απέναντι σε ένα αντίπαλο του οποίου η γλώσσα του στόματος και του σώματος υποτίθεται ότι καθρεφτίζει και το ήθος του, ο απελθών πρωθυπουργός δεν καταφέρνει να αποσπαστεί με άνεση δημοσκοπικά . Προφανώς, δεν ανακάλυψε ξαφνικά το εκλογικό σώμα τη ΝΔ ως απάνεμο καταφύγιο της «αριστερής λαίλαπας», ούτε η κοινή γνώμη αναγνώρισε με μιας την επιρροή του «ο παλιός είναι αλλιώς» που εντέχνως υπενθυμίζει ο έμπειρος αρχηγός τη ΝΔ. Απλώς αφουγκράζεται με προσοχή αυτό που ο Μεϊμαράκης μεριμνά έξυπνα να διαμηνύει: πως αυτός θα είναι πρωθυπουργός παντός καιρού και πως θα αναλάβει το πολιτικό κόστος να εφαρμόσει ο ίδιος το μνημόνιο.
Σε αντίθεση με το Τσίπρα, ο οποίος αφού φαρδιά πλατιά υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, φροντίζει τώρα με απαράμιλλη ανευθυνότητα και λαϊκιστική προεκλογική ψηφοθηρία να το υπονομεύει. Κι ακόμα χειρότερα όταν ο πρόεδρος του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει τη σεχταριστική εμμονή του «ή εμείς ή οι άλλοι», ο αρχηγός της ΝΔ χαράζει συνετά τον προβλέψιμο και παραδοσιακό δρόμο του «πνεύματος συνεννόησης.
Κάπως έτσι, σε μια προβληματική χώρα της οποίας η πολιτική ζωή βιώνει προ πολλού ως παγιωμένο κανόνα τις επαναλήψεις και τις παλινορθώσεις, ο ρετρό και παραλίγο πολιτικά συνταξιοδοτημένος Μεϊμαράκης περιβάλλεται πλέον με τη απρόσμενη γοητεία μιας αξιόπιστης αστική εναλλακτικής λύσης. Ποιος το περίμενε από τον αθυρόστομο αγκιτάτορα της δεξιάς που τον Νοέμβριο του 2011, όταν η κυκλοφορία των πολιτικών στο δρόμους ήταν αφόρητα δύσκολη, φέρεται να είπε: «Όσοι φοβούνται να κατέβουν στις πλατείες είναι ντιντήδες, φλώροι, φλούφληδες και σαλονάτοι!..».
Γράφει ο Βασίλης Πηλος | matrix24.gr