Σιωπηλό κι ανίατο το πάθος των χρωμάτων...

Αθήνα,Υμηττός,1978                                                          Νο.23

Σιωπηλό κι ανίατο το πάθος των χρωμάτων...

Σιωπηλό κι ανίατο το πάθος των χρωμάτων γιά την μουσική
Λίγοι το ξέρουν
Τραγικός κι αθεράπευτος ο φόβος των θορύβων
γιά τον εαυτό τους
Το γνωρίζω απ' την γεύση του κακού με δόρατα
στίς πύλες των σιελογόνων
Απ'τα κίτρινα δίχτυα στα βήματα των ημερών μου
με τα ψηλά κίτρινα τακούνια

Τα βράδυα στην διασκέδαση ένταση
-πρόκληση-θυμός -λαγνεία -συμμαχία
Φώτα στρατευμένα -μιλημένα κόβουν-ράβουν
Τα μάτια το μυαλό υπνωτισμένα
Υποταγμένα στον καπνό
Θολά τα πράγματα

'Ηχοι περιπλανώμενοι λοκατζήδες
με δάχτυλα βεντούζες
Αναρριχώνται στα ιδρωμένα ρούχα
'Ερπουν νωχελικά
Διεισδύουν στο κορμί
'Απληστα αφυπνίζουν μνήμες μαγείας θρησκείας
'Ιδιο τότε ίδιο τώρα
'Ανθρωπος
Με το παμφάγο αδηφάγο κενό
Το πάντα έτοιμο γιά όποια κάλυψη

Ενας Επίλογος-Μία υπόθεση εργασίας

Αθήνα ,Υμηττός,1981                                                                            Νο.29

Ενας Επίλογος-Μία υπόθεση εργασίας

Είμαι έσχατη!
Κείμαι έσχατη!
'Απ' το πλευρό μου ποιώ
'Αντρα βαθύ και ζεστό
Κατ' εικόνα
Και ομοίωσή μου
Ναι!
Κατ' εικόνα μου !
Κατ' ομοίωση!
Κατά βαθύ
Βαθύ
Κυανό μου
Μέλλον!

Μελαγχολία κομψή και με καλούς τρόπους

Savannah ,Georgia,USA,1988                                            Νο.30

Μελαγχολία κομψή και με καλούς τρόπους
Από την σειρά:''Περί Μελαγχολίας.Τα διάφορα είδη.''

Πράξεις άτυχες ακάμωτες οδυνηρές
Αδυσώπητο μάγκωμα του δάχτυλου σε οξύθυμη πόρτα
'Ερωτες απροστάτευτοι σκυλιά στους πέντε δρόμους
Μαρμάρινα στάδια γεμάτα υφάλους έστω και κοραλιογενείς
Γελασμένες ξεφτιλισμένες ζητωκραυγές
Δαγκάνες σαρκοβόρες

Πράξεις- σκέψεις
Ξερόκλαδα πέτρα σύρμα τενεκές
Τραβάνε το αυτί νεκρών ορυχείων
Να τα ζωντανέψουν να τα αρμέξουν
Χωρίς αποτέλεσμα
Θρυμματίζονται στους δαιδάλους

Ενοχές-βάτα κατακάθια στους ώμους
Φαγωμένες οι άκρες απ'τους χρόνους-σκώρους
Χώμα ανίατο ανίερα σπαρμένο με ανθρώπους
Κάθετα!Τα κεφάλια μόνον έξω!
Ακόμα και της μάνας!
Ποιός κηπουρός τους φύτεψε;

'Αγνοια
Επιληπτική σαδιστική απαξιωτική
Σε ρίχνει στον λάκο της αυτολύπησης θύματος και θύτη
Σε βουλιάζει στην αυτοαναίρεση στην ανημπόρια
Σε πνίγει στην οργή και τ' άδικο
Αλύτρωτο μυρμήγκι βλέπεις με φθόνο και κακία
Την κόκκινη δερμάτινη σόλα της μπότας της

Κι η Επιστήμη
Εμετικά χειραγωγημένη αργυρώνητη
Τόσο μα τόσο στενή στο καβάλο
Αποξήρανε το αίμα


Γιά να μην σε κουράσω λοιπόν μ' όλ' αυτά
Και σε τρομάξω ή σε χάσω ή μ' αφήσεις
Θα σου το εκμυστηρευθώ λιγόλογα απλά κι ευγενικά:

Η Μελαγχολία μου είναι πιά
'Ενα παχύ τόπι πέπλο από voile
Μεσ' το στομάχι μου και την κοιλιά μου
Δέν είμαι αυτό που φαίνομαι
Κι ο θάνατος είναι πάντα
'Ενα μαύρο καρφί
Σε κάθε λευκό πέπλο
'Ενα μαύρο καρφί
Σε κάθε λευκό ταβάνι
'Οπως εξ άλλου έχει ήδη ειπωθεί

Η Μοναξιά της Γυμνασιακής και Πανεπιστημιακής εποχής

Αθήνα,Υμηττός,1976                                                         Νο.28

Η Μοναξιά της Γυμνασιακής και Πανεπιστημιακής εποχής
Από την σειρά ' Απολιθώσεις '

Αναμαλιασμένα στραπατσαρισμένα χρόνια
μπλεγμένα γύρω απ'την μέση μου
Τα σέρνω στον δρόμο άθελά μου
'Οταν τρέχω σηκώνουν σκόνες λάσπες χαλίκια
Απορρήματα κάθε είδους προσκολλώνται
Δημιουργούν έναν αστεροϊδή
Τρίβω τα μάτια μου στον κουρνιαχτό
Ορδές χρωμάτων εισρέουν στριγγλίζοντας
Σπίθες άγριων ήχων μ΄αποσβολώνουν
Υλοποιούνται στίφη αιχμηρών κρυστάλλων
Φαλαγγώνονται στά σχοινιά
Τα σφίγγουν χειρότερα
Εξαερώνουν τους ήχους
Ξεθυμαίνουν τα χρώματα
Φρακάρουν τούς μοχλούς
Ποιός να βοηθήσει;

Περίδετη στο σκοτεινό μόρφωμα
'Αφωνη ακίνητη και παγωμένη
αιωρούμαι εν εγρηγόρσει στο διάστημα

Μελαγχολία χλιδάτη καί light. Πτήση της KLM ,Σικάγο Αθήνα.

Αθήνα Υμηττός,1987                                                           Νο.27

Μελαγχολία χλιδάτη καί light.
Πτήση της KLM ,Σικάγο Αθήνα.
Από την σειρά:''Περι Μελαγχολίας.Τα διάφορα είδη''

Το πολύ βάρος έπεσε στον ωκεανό
Ξεγελασμένο απ' τα ψευτοενδιαφέροντα
Της υπερατλαντικής πτήσης
Ευχάριστη χολυγουντιανή ταινία
Διεθνής κουζίνα
Κρασί εύγλωττο αισθαντικό
Το άρωμα φρέσκο παχύ ακριβό
Λιμνάζει όπως η χρόνια προσβολή
Ανάστροφα στόν ουρανίσκο
Η μελαγχολία μου
Αφράτη κρέμα ροδάκινο
Ισορροπεί στην άκρη της γλώσσας
Αν μιλήσω θα την καταπιώ
Και θα γίνουν όλα τόσο δύσπεπτα!
'Ισως και δηλητηριώδη!
Αχ!Ας μην μου απευθύνει τον λόγο κανείς!
Αφήστε το 'ταξείδι οδοντίατρο'
να ολοκληρώσει την όποια
απονεύρωση!

Ο Σηματωρός Λευκός

Αθήνα ,Υμηττός,1976                                                          Νο.26

Ο Σηματωρός Λευκός
Από την σειρά ''Απολιθώσεις''

Στο σταυροδρόμι των δώδεκα ανέμων
Ο Σηματωρός Λευκός τροχονομεί
Καί λοιπόν!Ποιός νοιάζεται;
Ποιός προσέχει ποιός αντέχει
και ποιός μπορεί;
Τα βότσαλα δάκρυα σιγής κάποιου
που κάποτε είπε πολλά ή φοβήθηκε πολύ
Κυλιέμαι πάνω τους
Υγρά στό μάγουλο
Λεία στό κορμί
'Ολο ψηφιδωτό
Η αλλαγή συνάρτηση του πάθους
'Οχι των μέτρων και των σταθμών
Αυτά ακόμα ασυνάρτητα
στα χέρια της Θείας Πρόνοιας
Τα μαλλιά μακρόσυρτα
πετρώνουν τον άνεμο
Απολιθώθηκα!
Χαίρε!

Ο Πολιτικός

Aθήνα,Υμηττός,Δεκαετίες '75-'85-'95                        Νο.25

Ο Πολιτικός

Στα λάϊκά προάστια τους είδε
γυμνούς απ΄την αλήθεια τους
εργατικούς και ζωηρούς
να λικνίζονται χορευτικά
Σκέφθηκε:
''Ωραία κορμιά
Να τα αλώσω στόν πόλεμο
Κέρδος ικανοποιητικό! ''

Στο ακριβό προάστιο τους είδε
γυμνούς απ' την αλήθεια τους
γυμνασμένους και γυαλιστερούς
να λικνίζονται χορευτικά
Σκέφθηκε:
''Ωραία κορμιά
Να τα λυώσω με την χημική βιομηχανία
Κέρδος ικανοποιητικό!''

Αμέσως αισθάνθηκε σιγουριά
'Ετσι αφέθηκε να κυριευθεί
απ΄την ηδονή της ''Παντοδυναμίας του Ανθρώπου''
κι απ΄το μεγαλείο διαχείρισης
της ''Παγκόσμιας Μηχανής του Κιμά''

Η Πολιτική

Αθήνα,Υμηττός,Δεκαετίες '75-'85-'95                          Νο.24

Η Πολιτική

Η γεμιστή ντομάτα κύλισε μεσ' τον ασημένιο δίσκο
είχε πάνω και λίγη μαγιονέζα
'Ενα σπυρί ρύζι διέφυγε στο λινό τραπεζομάντηλο
'Επειτα γλύστρισε στο χαλί
Εκεί έτυχε να βρίσκονται ακροβολισμένα
κι ένα δυό χαλικάκια
απ'το αποχωρητήριο χώμα της γάτας
Είναι όλοι πολύ συγκλονισμένοι
Κι εγώ
Το ρύζι διέφυγε
Είναι τώρα επάνω στό χαλί
Ζήτω το ρύζι!
'Η μήπως
Ζήτω το χαλί;
'Η μήπως
Κρίμα το χαλί!

Η γριά ρακοσυλλέκτρια

Σικάγο,'Ανοιξη 1987.                                                          Νο.22

Η γριά ρακοσυλλέκτρια
(Outside Neiman-Marcus at Michigan Avenue,Chicago,USA)

Σήκωσε την πασχαλίτσα στις χούφτες της
από την πεόνια της λουλουδισμένης αλέας
Φορούσε αυτά τα γάντια με τα φαγωμένα δάχτυλα
κι είχε την ευλάβεια του παραμυθιού
Την περίσκεψη της μάνας όταν
βουρτσίζει το τσουλούφι του αγοριού
Το δέος της μνήμης όταν οσφραίνεται
φρεσκοκαβουρντισμένα καραμελωμένα αμύγδαλα
φούλια και γιασεμιά του εύφορου νότου
ξανθά γλυκά βερύκοκα
ξεχασμένα πνιχτά στην νάϋλον σακκούλα
μιάς καυτής ημέρας του καλοκαιριού
και σάπησαν

Κάθησε στό μαρμαρένιο κατώφλι
Υπέρλαμπρο κτήριο πολυάσχολη λεωφόρος
Εναέριο μαγνητικό βουητό πολυδαίδαλων
ηλεκτροφόρων καλωδίων
Επιτήρηση υψηλής τάσης
Κρυστάλλινη επίβλεψη μεγαλοπρεπών
προθηκών προσόψεων παραθύρων
σ' εγρήγορη ετοιμότητα

Τώρα θα κάνει μιά ευχή γιά την ψυχή μιά γιά την ζωή
και θα ελευθερώσει την πασχαλίτσα μάντεψα

Η Αλήτρα Γριά
ξέχωσε τον αιώνιο κονδυλοφόρο απ΄το μανίκι
τον βύθισε στο λαμπερό τρυφερό μαυροκόκκινο
ζωντανό μελάνι
ίσιωσε το στυφό χαρτί
την γλώσσα του όζοντος

και χάραξε το αδιαμφισβήτητο
πρόσωπο του μέλλοντος
εμψύχων τε και αψύχων


Των ημερών μου των ερώτων μου των δικών σου
Της Νέας Ηπείρου της Παλαιάς Ηπείρου
Του τέλους τού εικοστού αιώνα
Των αρχών τού εικοστού πρώτου

Επίκληση-Κάθαρση-Προφητεία

Αθήνα ,Υμηττός,1976                                                         Νο.21

Επίκληση-Κάθαρση-Προφητεία

Καλώ διαστάσεις
που ακόμα δεν λέγονται
ίσως μονάχα
με ήχους ηλεκτρονικούς
Μίκρο και μάκρο
κύματα φωτός
σε τόπους παράδοξης
υλικής υλικής υλικής
επιταγής
'Οπου ο Λόγος
έχει πιά αλλάξει μορφή
κι εμείς επιτέλους τον γνωρίσαμε
στην αχλύ μιάς απύθμενης 'Υψωσης
Στην αρμονία των ρυθμών
του τέως θανάτου
Στην παλλόμενη τάξη
των χωραφιών με τα στάχυα
'Οπου οι ρίζες αφήνουν
το χώμα αδέσμευτο
Υπαρκτό κατά βούληση
Υπαρκτό κατά βούληση
και πλέκουν νοήματα αισθητικής
αναίμακτης Αναρχίας
στο Μεσημέρι
που δεν έληξε
δεν άλλαξε!

...Ετσι ζώ...

Αθήνα,Χανιά,Τόκυο ,Βρυξέλλες ,Θεσσαλονίκη,Ινδία, Ταϋλάνδη,Λάος,κλπ.,...1990-2000-2009 

...Ετσι ζώ...                                                                   Νο.20

Κάθομαι κάτω να σκεφτώ
Να κατανοήσω να αντιληφθώ
Πάσχω κουράζομαι δυσανασχετώ!
'Επειτα ....περιμένω
Κάνω δουλειές στο σπίτι
Εργάζομαι στο γραφείο
Σκάβω τον κήπο
και ...περιμένω
Κάνω παρέες ταξιδεύω
φτιάχνω σχέσεις ζυμώνω συντροφιές
και ...περιμένω
Δεν θέλω να ελπίζω.Εντελώς περιττό
Αλλά να ! Περιμένω...

Δείτε λοιπόν τι ανακάλυψα!
'Οταν δεν σκέπτομαι δεν περιμένω
'Οταν δεν πράττω δεν περιμένω
Φυτεύομαι βαθύριζα στον καναπέ
Σκεπάζομαι καλά-καλά
Την δοσμένη φυλακή
Και δεν ζώ!
Γιά λίγες ώρες γιά λιγες μέρες
'Ισως και παραπάνω
Δεν ζώ!

Δηλαδή όταν περιμένω όταν σκέπτομαι
όταν πράττω ζώ;
Κι εν πάσει περιπτώσει
Πως το λένε αυτό που ζώ;'Οταν ''ζώ ''
Και πού το βρήκα;Και γιατί μου δόθηκε;
Και ποιός μου τόδωσε;
Και γιατί το πήρα;
Και γιατί πονάει τόσο!
Και τι αξία έχει
Χωρίς την ουσία της αλήθειας του;
Και ποιός μου την στέρησε;

'Υβρις βρωτού

Αθήνα,1979                                                                       Νο.19

'Υβρις βρωτού

Η αδιάφορη άγνοια
τέλειων στόχων
γιά τα κοπιώντα βέλη μου

Η αιχμηρή αδιαφορία
των καλυμένων κι υποταγμένων
γιά την πάσχουσα ελευθερία μου

Η ψυχρή κενοδοξία
της αρρώστιας
γιά το άν και πότε
θα μ' εξουσιάσει

Οι οπιομανείς μύθοι
της αδήριτης ανάγκης
της αναπόφευκτης αρχής
του επώδυνου τέλους
του Δαρβίνειου ' Δίκαιου του Ισχυρού '
του ' Πατήρ πάντων πόλεμος '
Μ' εξεγείρουν!

ΜΕ ΕΞΕΓΕΙΡΟΥΝ!

Κάποια μέρα
μ' επιχειρήματα γερά
-ή και χωρίς-
θ' απαιτήσω δικαίωση
στα μέτρα μου!

ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΟΥ!

Κυριακή του Πάσχα,24 Απριλίου,2011.

 Αθήνα,Υμηττός,24.04.2011                                                Νο.14

Κυριακή του Πάσχα,24 Απριλίου,2011.

Και πάλι αποδείχθηκε σκληρός ο Απρίλιος!
Είναι τελικά το DNA του μηνός τέτοιο!
Νομίζω μάλιστα πως υποφέρει κι ο ίδιος
από την φύση του αυτή
Δεν μπορεί πιά να εμπιστευθεί
ούτε καν την άνοιξη
πού είναι στο κάτω-κάτω
η ίδια του η ζωή
Γιαυτό τον λυπάμαι βαθειά!
Τις νύχτες όταν μισοκλείνει τα βλέφαρα
ν'αναπολήσει το τραγανό δροσοστάγονο φως
να ονειρευτεί το κόκκινο τριαντάφυλλο
να φέρει τους κρυστάλλινους χυμούς στα χείλη
Τότε
Δέχεται πυκνά αμετάκλητα αεί νικηφόρα
θανάτου πυρά απ' τις Ταξιαρχίες
της Νερατζιάς της Πορτοκαλιάς της Λεμονιάς
Εγερτικές ευωδίες,μεθυστικές προσδοκίες
σαγηνευτικές γοητείες ,δονήσεις αισθαντικές.
Στιλέττα μαγεμένα κι αλάθευτα
κατακλύζουν το Σώμα του
Σαν βδέλλες πεινασμένου ποταμού
Σαν κατάρες αδικημένης μάνας
Σαν νύχια λεχώνας τίγρης
Σαν αγκάθια φυτού σαρκοβόρου του Αμαζόνιου
Τότε
Ο Απρίλιος αιμορραγεί πικρά!

Ετσι το λαμπρό Αιγαίο της αφρόεσσας ελευθερίας
Της αγκάλης του Διονύσου του Πυριγενή
Περικιόνιου κι Αμπελοφόρου
το περιφίλητο απ΄τα κύματα
αποκτά το βαθύ μενεξελί λυπητερό
το σκοτεινό κυανό το μαύρο
το ελλοχεύον κινδύνους....
Βασανίζομαι!
Κι ΕΣΥ Απρίλιο έφυγες!
ΕΣΥ που αμείλικτα κι ολοκληρωτκά με κατέκτησες
και μ΄έκανες να Σ' αγαπώ ανεπιφύλακτα
ανεπίστρεπτα κι οριστικά!
Γι αυτήν μου την ζωή
γιά όλες μου τις πριν
γιά όλες-τις όποιες-τις μετά!
Βασανίζομαι!

Φεύγοντας
χάρισες στον Απρίλιο την Αλήθεια Σου
να την κάνει δική του υπέρβαση
Να πάψει να τυραννιέται
με ζωή και με θάνατο
αενάως ανυπερθέτως...
Βασανίζομαι!

Είπες κι εγώ άκουσα:''Το Aιώνιο το χωρίς αρχή και χωρίς τέλος
                                    Το Αθάνατο Πρόσωπο ελεύθερο
                                    απ΄το Kαλό και το Kακό
                                    Αυτή η αεί ακτινιβόλα 
                                   Υπέρτατη Συνειδητότητα
                                  Είμαι Εγώ γιά πάντα!''
Γύρισες με κύτταξες πρόσθεσες:''Είσαι ΕΣΥ γιά πάντα!''
ΤΑΤ ΣΑΤ !

Μιά κβαντική εμπειρία:Ο λίθος ισούται με τον μη λίθο

Αθήνα,Δεκαετίες ΄70-΄80-΄90-2000...                                    Νο.18

Μιά κβαντική εμπειρία:Ο λίθος ισούται με τον μη λίθο
Από την σειρά Άπολιθώσεις'

Τότε που απολιθώθηκα,χρόνια πρίν,το θεώρισα οριστικό.Στην ουσία δεν έμαθα ποτέ αν ήταν
λίθος ,βράχος η μάρμαρο.'Ηταν όμως οριστικό.Πίστευα επί χρόνια!

Απόψε το οριστικό ολοκλήρωσε τον κύκλο του μιάν ίδια στιγμή καλοκαιρινού δειλινού.Τα
βότσαλα κουδούνισαν στα βήματα.Οι Περιπατητές έλαβαν την θέση τους στην αιωνιότητα με
εμφανή σιγουριά λες κι η στιγμή τους ανήκε διά νόμου.Εμένα με κύτταξαν φευγαλέα όπως έναν
κοιμισμένο σκύλο,μία κολώνα ή ένα πόμολο.

Η στιγμή είχε σχηματισθεί χρόνια πρίν.Τώρα ολοκαίνουργια κι όμοια μ΄αυτήν του παρελθόντος
εγκαταστάθηκε στην παρούσα συνθήκη.Και ω τι έκπληξη!Μας χώρεσε όλους!Δηλαδή κι εμένα!
'Αν ήμουν ακόμα απολιθωμένα ογκώδης αυτό θα ήταν αδύνατον!

'Ετσι διαπίστωσα την αυτοαναίρεση του οριστικού:
Κάποια στιγμή η Βούληση δηλώνει την Πρόθεση
Τότε γιά κάποιες στιγμές
'Η γιά μιά στιγμή ή γιά πάντα
Ο λίθος ισούται με τον μη λίθο!
Κι ελευθερώνομαι!

Οι Περιπατητές είναι οι μάρτυρες του συμβάντος.
Τότε και τώρα.

Στο πέλαγος γιά Νάξο

Αθήνα,Υμηττός,Μάϊος 1983.                                                Νο.17

Στο πέλαγος γιά Νάξο

Κίονες αθεμέλιοι
πλέουν την συνείδηση
της θάλασσας
σταθερά
σε σχήμα ''Π''

Δηλαδή τι ; Το 'Π' του Πόνου
του Πάθους της Πέτρας;
'Οχι !Εδώ το 'Π' γιά την Πόρτα
την Πύλη το Πέρασμα!

'Ομως
Ούτε δελφίνια
πετώντας ανάμεσα
ούτε χελιδονόψαρα
ούτε κι άλλος κανείς
Ακόμα!

Μόνο ξαφνικά δαδιά
ανεξήγητα
ανάβουν και σβήνουν
σπαρταρώντας
συμπλέοντας!
Αλώβητα αυτόβουλα!

Ο Προμηθέας,οΣίσυφος,ο Κάφκα,ο Ιονέσκο,ο Ηρακλής ο Υπερίων,ο Λεωνίδας...

Χανιά,5.11.2009                                                                 Νο.16

Ο Προμηθέας,οΣίσυφος,ο Κάφκα,ο Ιονέσκο,ο Ηρακλής
ο Υπερίων,ο Λεωνίδας...
Από την σειρά ' Απολιθώσεις'

Ογκόλιθοι βραχώματα πετρώματα!
Γεννήθηκαν επάνω μου;
Βρέθηκα εγώ μέσα τους επάνω τους;
Δεν θα πείτε τίποτα;
Τα βλέπετε;
'Εχετε κι εσείς;
Τόσους πολλούς τόσο βαρείς;
Δεν ξέρω!
Δεν ξεριζώνονται!Χρόνια τώρα !
Αιώνες χιλιετίες!

Κατά μικρά διαστήματα ευτυχώς αγνοούνται!
Αλλιώς ούτε πνοή ούτ' επιβίωση!
Διαρκώς αναρωτιέμαι:
Μοιράζεσαι το ''βάρος ''του Θεού Δημιουργού έτσι;
Το βάρος των ''κοινών σας αποφάσεων'' έτσι;
Δηλαδή αλλιώς όχι;
Ούτε Ζωή ούτε Γη ούτε Γαλαξίας ούτε Σύμπαν;

Πάσχει ο Προμηθέας!
Ορηβατεί δεινά την πέτρα ο Σίσυφος!
Σέρνει ο Κάφκα τον Σκουλικάνθρωπο!
Ουρλιάζει ο 'Ανθρωπος-Ρινόκερος!
'Αραγε θ' άντεχαν το ίδιο ξανά;

Ο Ηρακλής θα έπραττε τους άθλους ξανά;
Ο Υπερίων θα έφερνε τον ήλιο ξανά;
Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ξανά;
Φρίττω κι αποφασίζω:Ναι ! Ξανά! Ξανά!

Θρυμματίζονται τώρα οι ογκόλιθοι
καθώς σου μιλάω!

Κρατώ τις μικρές μου μπότες στο χέρι.

Χανιά,9.12.2012                                                                 Νο.15

Κρατώ τις μικρές μου μπότες στο χέρι.

Διαθλασμένες μορφές κυρίαρχες
στον λόφο των σπασμένων γυαλικών
Οι μυρωδιές του πεύκου και της θάλασσας
σκλάβες των εμπόρων ζωοποιού αιθέρα
αλυσσόδετες με τύφο κι' όλας
στην αμμουδιά των Αγίων Αποστόλων
Βλέπω την πελώρια σπάθα
μεσ΄το θηκάρι με τα ρουμπίνια
να αιωρείται χαρίεσσα
και το κλειδί της γνώσης να επιστρέφει
πασίχαρο με τον θρίαμβο στην διαπασών
Εσύ 'σουν που τότε τ' άφησες αφηρημένα να γλιστρήσει
στο αυτιστικό κενό ενός Δαρβίνειου test νοημοσύνης!
'Επινες gin and tonic τρεις η ώρα χάραμα
μην τολμώντας να με καλέσεις
παρά μόνο με το επίθετο
και τον λάθος πληθυντικό!
Σ' έκλεισα! Έφυγες!

Μεσ' την μαγεία της κοσμογονίας
κρατώ τις μικρές μου μπότες στο χέρι
σφουγγίζοντας με το άλλο τα ''λάμδα''
τα υπερχειλίζοντα απ' το στόμα μου
Προχωρώ!

28η Οκτωβρίου:Το 'ΟΧΙ'

 Μάνη,28.10.1979.Βράδυ.                                           Νο.13

28η Οκτωβρίου:Το 'ΟΧΙ'

Αττένιζε σιωπηλά την θάλασσα
από την γέρικη μάντρα
Πεισματικός ο άνεμος έσπρωχνε
τα φώτα θυέλλης
βαθειά στο σούρουπο
Η Μάνη έρημη όμορφη
έσπρωχνε τον Φάρο
στον βέβαιο χρόνο του
αμετάκλητου
Φώς-στόπ-σκοτάδι
Φώς-στόπ-σκοτάδι

Ξάπλωσε στα νοτισμένα βότσαλα
με το χοντρό του μπουφάν στην πλάτη
Η σημαία κυμάτιζε με βίαιη χλαπαταγή
στο δακρυσμένο μπαλκόνι
Είπε:''Τα οικονομικά σου δεν είναι καλά.
          Τα περουσιακά σου ισχνά.
          Η ευγονία σου πολύ αμφίβολη.
          Η καλλονή σου μέτρια.
          Η σχέση μας τελείωσε.''

Ενας σεισμός

Ναύπλιο,1988                                                               Νο.12

Ενας σεισμός

Στο Ναύπλιο
την ώρα του σεισμού
τα παιδιά κράταγαν
μιά χελώνα

Ο εστιάτορας
το χταποδάκι στα κάρβουνα

Οί Σοβιετικοί ναύτες
την προβλήτα
ανάμεσα στα τρία
πετρελαιοφόρα

Εγώ την ζωή μου
γιά Σένα

Ο Χοντρομέτοχος

Αθήνα ,Σικάγο ,Νέα Υόρκη,1986                                Νο.11

Ο Χοντρομέτοχος

Σαν προχθές ακόμα έβρισκα
πως είναι παρήγορο απαλλακτικό
καθησυχαστικο εξισωτικό
το γεγονός οτι
το σύμπαν όλόκληρο γεννιέται
από φρικτά συμπυκνούμενη σκόνη
και καταλύεται
σε αχαλίνωτα εξαερούμενη σκόνη
'Αρα και πολύ απλά
εγώ δεν φταίω γιά τίποτα
και πουθενά

Έπειτα γύρισες και μούπες
τεκουράτα και σκληρά:
''Ξέρεις κι εσύ ΄σαι σκονη
και μάλιστα πολύ παληά
γι αυτό άφησε τα πονηρά!”

Άρα λοιπόν και πολύ φανερά
και μετέχω και χοντρομετέχω
και καλοσυμμετέχω γενικά!

Μ'αυτά και μ' αυτά
Ενηλικιώθηκα αλλά σπάστηκα!

(Μεταγενέστερη προσθήκη-σημείωση:
Έμεινα σπασμένη για πολλά χρόνια
Μπορεί και πάνω από είκοσι!)

Στο Πάρκο της Πλατείας Πλυτά

 Aθήνα,Υμηττός,Παρασκευή 22.7.2010,ώρα 13.20 '              Νο.10
Βόλτα στην γειτονιά μετά την επιστροφή από Ινδία.

Στο Πάρκο της Πλατείας Πλυτά

Τα πέδιλά της ήταν κάποτε προσεγμένα
από την ήδη χαμένη σε λαβυρίνθους φιλαρέσκεια
Κοντά οι φτέρνες αραιά τα γόνατα
γερτή γωνία με το παγκάκι
Μαρτυρούν στιγμές ερωτικής έγερσης
εξέγερσης ανύψωσης σε ήλιους πιά χαμένους
Πιθανολογώ αισθησιακές εστίες
τρεμάμενης μέθεξης στην ανθρωπιά
Ψίγματα οργασμικής χαύνωσης
ελπιδοφόρας προσφοράς
στην παλιρροϊκή Σελήνη των Συναισθημάτων

Τα πόδια τώρα σήπονται στο βαθύ μπλέ
της εθισμένης φλέβας που λυώνει
Χάνονται στους μηρούς
και χύνονται παχύρευστα
στην παμφάγα χαίνουσα κοιλιά
την εγκαταλειμένη στο φλεγόμενο
καθησιό του Ιουλίου

Εκεί
στο υποκριτικά φρέσκο
ύπουλα καταπράσινο
Πάρκο της Πλατείας Πλυτά.

Το Παρελθόν τόσο Μεγάλο...

Αθήνα,Υμηττός,Ιούνιος,1983                                       Νο.9

Tο Παρελθόν τόσο Μεγάλο...

Το Παρελθόν τόσο μεγάλο
Λαμπρό οικοδόμημα στο στερέωμα
Ξεναγός μου η ταχείας λεωφόρου και λάμψης
Χαίτη του Κομήτη
Στην Πόλη οθόνες εν παρατάξει
Μουντζούρες τελείες και παύλες
Στην ιστορική Πλατεία Συντάγματος
Συμπυκνωμένα σκεπτικά δόλια
Αισθήσεις λιπαρές
Στον Εθνικό Λογισμό της Ολικής Βούλησης
Ανόσια προσκυνήματα αλλοιώσεις
Αποτύπωμα ανώριμο βαρύ
Στον χωματόδρομο στήν άκρη
Γόπες στάχτες αποσκούπιδα
Το Παρελθόν τέλειο γλυπτό
Το κατεβάζουμε αρπαχτά
Στις δυό μας χούφτες
Το πίνουμε όπως νερό
Γρήγορα-γρήγορα
Το αποβάλλουμε στην αφόδευση

Στον ορίζοντα βαθειά της ψυχής μου
Το υπέροχο χορωδιακό
''Πρίγκιψ Ιγκόρ ''του Μποροντίν
Καθάρει εικόνες και γεγονότα
Ως την άλλη τους Διάσταση...
Ομως πόσο αντέχω ακόμα;
Η Μουσική όλο και απομακρύνεται...

...Ετσι ζω...

Χανια,15.11.20                                                              No4

...Ετσι ζω...

Οπου κι αν στρεφομαι δεν
βρισκω το ζητουμενο
το οποιο και ακριβως δεν γνωριζω

Αρα προφανως
δεν δυναμαι ουτε καν μερικως
η εστω ασαφως
να περιγραψω

Στην τελικη αναλυση
η εξωτερικη γεωγραφια
με αφησε στην ξερα

Ερημα,στειρα πεδια
εμπλεα ατυχους συναισθηματος
συναναστροφης και πληροφοριας
αεναως επεκτεινομενα
ασχετως αδιεξοδως

Η εσωτερικη γεωγραφια παλι
-και οχι τοσον αιφνης
οσον εξ αιφνης το παρουσιαζω-
ανεδυθη σε παντοδυναμο χωρο
λυσης αυτοδυναμης
Φορές- φορές πικρης
φοβιστικης
χωρις την οικειοτητα της βαρυτητας
και του κακομοιρου ηλιθιου
γραμμικου χρονου το εμβαπτισμα

Τωρα φοραω
διαφορετικη ιστιοσανιδα
στο καθε μου πόδι
και ιππεύω δυο διαφορετικα
τσουναμοκυματα!

Keep rolling,keep looking,keep searching!

Αθηνα,Χανια,1990-2000-2010                                              No5

Keep walking,keep looking,keep searching!

Σημερα
Το φως επεφτε κομματια
Εχθρεύονταν τους καθρέφτες
-λέει,γυρεύανε και τα ρέστα-
μάτιαζε τους χορευτες
καθως τινάζαν τα κορμια
κι αφήναν δρασκελιες στον αιθερα
Ηταν αποτυπώματα
απόρθητων στιγμων
θεσπεσίων ερωτων,λεει
και σημερα
καθολου δεν αντεχε
για τετοια

Πελωρια εκπληξη!
Θεωρουσαμε ως τωρα
την προθυμια του βεβαία
ειλικρινη και μαλιστα
στην υπηρεσια μας

Σφαλμα!

Υπαρχει και φως
που προς-φερεται
μ'ανίερο σκοπό

Δηλαδή?
΄Οπως λέμε εως-φόρος!?
Τύπου “Δαφωτισμένοι” “Πεφωτισμένοι”
και λοιπά συναφη?!

Avoid the company!
Keep rolling,keep looking,keep searching!

Ανήκω στον καιρό μου;

Χανιά, 7.01.2011                                                          No6                                                                                                                                                                                                                                            
Ανήκω στον καιρό μου;

Υποθέτω
Κι εσύ βλέπεις πως ως άνθρωπος
είμαι όμοιος με σένα
Κάνω το life style του επιπέδου μου
Του καναλιού της κοινωνίας μου
Του Κινέζου της γειτονιάς μου
Του χρωματιστού εμπόρου του πεζοδρομίου μου
Της κοσμοαντίληψης των συγγενών μου
Της διδασκαλίας των καθηγητών μου
Της χειραγώγησης του Ηγέτη μου
Της ομολογίας του Δημάρχου μου
Της επιταγής του καιρού μου

Δηλαδή
Ακριβώς όπως κι εσύ!
Ομως δεν μ' αποδέχεσαι!
Λές με ντρέπεσαι!Κρύβεσαι!
Δεν σου κάνω γιά τις δουλειές!
Με τρέμεις κι όταν είσαι στις καλές
κι όταν είσαι στις κακές!

Μα επιτέλους
Τι διαφορετικό οσμίζεσαι;Τι φοβάσαι;

Για την ανάληψη της ευθύνης
τόσος πολύς πανικός;
Για την κατάφαση στην αλήθεια
τόση πιά φρίκη και βαρύς καϋμός;
Για την διάσωση της υποκρισίας
τέτοιος νταλκάς και συναγερμός;
Για την απώλεια της απληστίας,της ευκολίας
τέτοιος οδυρμός;
Αχ φοβάμαι μην κι ελάχιστα με λυπήσει
ο δικός σου ο χαμός !

Σύριος Μετανάστης

Χανιά,10.2.2011

Σύριος Μετανάστης

Εβλεπα στην κραυγή του πυρέρυθρη                      
την απελπισία της εφηβίας                               
Κράδαινε το χοντρό ξύλο ενάντια
στον Μετανάστη πατέρα του
“Δώσε μου ένα ευρώ!
Δεν έχεις ένα ευρώ;
Ούτε ένα ευρώ;
Τι πατέρας είσαι συ!”

Μέσ΄το κρύο βράδυ
σκαστή καυτή ουσία
ξεριζωμένου παιχνιδιού
στο γκροτέσκο γέλιο του
Πολύμορφη επιθετική οργή
στην αντίκρουση του πατέρα
Η οδός Γεωργίου Χατζηδάκη
ένα ξεφτιλισμένο χάσμα
Μύριζε φυτιλιασμένα
καψούλια αποκριάτικα
και σάπιο θειάφι

Γνώρισα το συμβόλαιο θανάτου αμέσως!
Με ανοιχτή ημερομηνία στο όνομά τους
Χωρίς καμμιά αμφιβολία έγκυρο
Υπογεγραμμένο απ' όλους μας!

“ Τάδε έφη ...Κάτοπτρον”

χανιά 8.9.2010      
                                                                                                                                                       
“ Τάδε έφη ...Κάτοπτρον”                                                                                     

Αφιερωμένο εξαιρετικά!...

Εσείς φταίτε
πού είναι η μέρα φθαρμένη και βαρειά
κρατώντας τον χρόνο αμπαρωμένο γερά!
Γιατί;
Γιατί ενδώσατε όλοι σας!
Καί οι Ολυμπιακοί κι οι ΠαναθηναΪκοί
Καί οι Μπαοκτζήδες και οι Αεκτζοί
Και οι γόητες και οι ενζενύ
Και οι πλούσιοι και οι φτωχοί
Και οι βαρύτονοι και οι τενόροι
Και οι οικογενειάρχες κι οι κομπιναδόροι
Και οι στείροι και οι καρπεροί
Και οι γέροι και οι νεαροί
Και η λεσβία και η “αδελφή”
Και οι εθισμένοι και οι “καθαροί”
Και οι βρυκόλακες και οι γοτθικοί
Και οι άλλοι και οι χριστιανοί
Και οι εξουσιαστές και οι αντί
Και οι φίλοι και οι εχθροί
Και οι γείτονες και οι δικοί
Και οι ζώντες και οι νεκροί!

Κι εν πάσει περιπτώσει
δωσιλογήσατε τοσο, μα τόσο πολύ
ενάντια στην ψυχή σας
στην ίδια σας ζωή!

Γέμισαν τα πνευμόνια κι η καρδιά
μέταλλα δηλητήρια βαρειά
Η μάνα σας η Γη
το μυαλό και τα σωθικά
γλίτσα λάσπη κατακάθια
σιχαμερά!

Κόφτε το !
Να πάει στα τσακίδια !
Τελειώνετε πιά!
Ήθελα και νάξερα δεν βλέπετε;
Δεν έχετε υγεία ,
Δεν έχετε χαρά
Δεν έχετε ειρήνη
Δεν έχετε λεφτά!

Ξυπνήστε !Γυρίστε στην καρδιά!
Πάρτε το τελείως αλλιώτικα παιδιά!
Vous ,mes semblebles ,mes freres!

2 Οκτ, 2011

Posted by Pantelis Giannoulakis in Δεν Hξερες .. Δε Ρώταγες?, Επικοινωνία, Καίρια, Φιλοσοφία

Το Κακό Και Ο Άγνωστος Κανόνας

Όταν ρωτούσαν τον Θαλή, έναν από τους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, ποιο ήταν κατά τη γνώμη του το δυσκολότερο πρόβλημα για τον άνθρωπο, εκείνος έλεγε μελαγχολικά: «Να γνωρίσει τον εαυτό του». (και, δεν εννοούσε τον εαυτό του) …και όλοι κορόιδευαν τον Θαλή, τον σοφότερο άνθρωπο της εποχής τους. Ο Θαλής, όπως και τόσοι άλλοι που ακολούθησαν μετά από αυτόν, προσπαθούσε να ανακαλύψει το μεγάλο μυστήριο του κόσμου, δηλαδή ασχολούταν με πολλά παράξενα πράγματα.

Οι σοφοί πάντοτε ασχολούνταν με πράγματα τα οποία οι άλλοι άνθρωποι τα μισούσαν, τα περιφρονούσαν, τα χλεύαζαν ή αδιαφορούσαν γι” αυτά. Αυτός ήταν πάντοτε και ο κύριος λόγος της ιδιαίτερης μελαγχολίας των σοφών, των φιλοσόφων, όπως και των ονειροπόλων και των πρωτοπόρων οραματιστών …κι όταν μιλούσαν ανοιχτά για τα πράγματα με τα οποία ασχολούνταν, το μόνο που πετύχαιναν ήταν να ξεκινήσουν έτσι μια αλυσίδα μύριων κακών και προβλημάτων για το άτομό τους.

Σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, το πρώτο πράγμα που ανακάλυψε ο Πυθαγόρας στις μελέτες του ήταν ότι δεν μπορείς να μιλήσεις στον καθένα για αυτά τα πράγματα, διότι είτε δεν θα καταλάβει τίποτε απολύτως, είτε θα σε κάνει να χάσεις τον χρόνο σου σε άκαρπες συζητήσεις, είτε απλώς θα προσπαθήσει μισαλλόδοξα να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από εσένα που τα λες όλα αυτά, αφού οι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο ανόητοι, έχουν μια πάγια διαμορφωμένη άποψη για τα πάντα, ή έτσι νομίζουν.  Είτε θα εντοπιστείς και θα πολεμηθείς.

Ο Πυθαγόρας συμπέρανε ότι το να συζητάς για όλα αυτά με τον καθένα, ήταν το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορούσες να κάνεις…

Και, άραγε, τί εννοούσε ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας γράφοντας: «Το φρονιμότερο είναι να μη γράφεται το παραμικρό, αλλά να μαθαίνεις και να διδάσκεις προφορικά, γιατί τα γραπτά μένουν…»;; (Στρωματείς). (Κάπου αλλού ο ίδιος γράφει: «Γράφοντας τα πάντα σε ένα βιβλίο, είναι σαν να αφήνεις ένα ξίφος στα χέρια ενός παιδιού…»)

«Φανταστείτε», λέει ο Λάιμπνιτς, «δύο βιβλιοθήκες. Η πρώτη αποτελείται από χίλια αντίτυπα της Αινειάδας του Βιργιλίου», την οποία ο Λάιμπνιτς θεωρεί ως το τέλειο βιβλίο ­–και ίσως να είναι. «Η άλλη βιβλιοθήκη περιέχει χίλια βιβλία ποικίλης αξίας, ανάμεσα στα οποία και ένα αντίτυπο της Αινειάδας. Ποια από τις δύο βιβλιοθήκες αξίζει περισσότερο; Προφανώς η δεύτερη…»

Έτσι ο Λάιμπνιτς φτάνει στο συμπέρασμα πως

το Κακό είναι αναγκαίο για την ποικιλία του κόσμου…

Τα κακά του κόσμου απασχολούν συνέχεια τον καλό άνθρωπο, με αποτέλεσμα να τον ξεστρατίζουν από την εξέλιξή του, να του κλέβουν την προσοχή και τον χρόνο, την εφευρετικότητα και τη δυναμική του, που αν είχε την πολυτέλεια να τις επενδύσει αλλού, πολύ θα ωφελούταν με τις γνώσεις που θα μπορούσε να αποκομίσει, κι ίσως να γινόταν και υπεράνθρωπος…

Θα υπάρξουν πολλοί που θα διακρίνουν έναν άκρατο ελιτισμό σε όλα αυτά. Που θα αρνηθούν τους στοχασμούς των μυστικιστών και των ονειροπόλων, που θα πουν ότι συνήθως δεν προσπαθούν παρά να εκφράσουν κάτι μάταιο, που θα πουν ότι πάντα όλα αυτά είναι παιχνίδια με τις λέξεις, και θα προβάλουν μια στέρεα άρνηση να αποδεχθούν πως η υπερβατική φιλοσοφία και η καλή λογοτεχνία είναι η ύστατη έκφραση της ανθρωπότητας, και πως η υψηλή φαντασία περιέχει όλα αυτά που θα έπρεπε να είμαστε αλλά δεν τα καταφέραμε να γίνουμε.

Αρνούνται να δεχθούν πως δεν είναι δυνατόν όλα τα πράγματα να ειπωθούν με τρόπο ορθολογικό, απλό και πρακτικό. Δεν τολμώ να απαντήσω σε αυτήν τους την άρνηση. Όχι επειδή δεν έχω στ” αλήθεια την τόλμη, αλλά επειδή το έχει κάνει τόσο υπέροχα μία αυθεντία, ο Τζ. Κ. Τσέστερτον, πολύ πριν από εμένα:

«Ο άνθρωπος γνωρίζει πως υπάρχουν στην ψυχή αποχρώσεις πιο συνταρακτικές, πιο αναρίθμητες και πιο ακατονόμαστες από τα χρώματα ενός φθινοπωρινού δάσους… Κι ωστόσο, να που πιστεύει πως αυτές οι αποχρώσεις, με όλες τις επιμειξίες τους και τις μεταλλαγές τους, μπορούν να αποδοθούν με ακρίβεια από έναν αυθαίρετο μηχανισμό κραυγών και βρυχηθμών. Πιστεύει πως, από τα βάθη ενός χρηματιστή, βγαίνουν πραγματικά οι ήχοι που εκφράζουν όλα τα μυστήρια της μνήμης κι όλες τις αγωνίες του πόθου…»

Ο αδικημένος φιλόσοφος Ξενοφάνης κατηγορούσε την εμμονή των αρχαίων Ελλήνων για τον αθλητισμό και τη σωματική ρώμη, υποστηρίζοντας ότι η σοφία είναι ανώτερη της σωματικής ρώμης (πράγμα ανήκουστο μέχρι εκείνη την εποχή):

«Οι αγροίκοι νικητές της Ολυμπίας στο δρόμο και στους άλλους ιππικούς και γυμνικούς αγώνες, δεν αξίζουν όσο εγώ. Δεν είναι δίκαιο να προκρίνεται η ρώμη έναντι της αγαθής σοφίας. Ο πραγματικός αγώνας γίνεται όχι για ιδρώτα και δυνατούς μύες, αλλά για την απόκτηση ιστορίης (σ.σ.: πολυμάθειας) και σοφίας δια ποικίλων γνώσεων, με τις οποίες ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα…»

Αλλά ο Ξενοφάνης αμφέβαλε ακόμη και για την εγκυρότητα της ανθρώπινης γνώσης:

«Κανείς άνθρωπος δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει, που να γνωρίζει την αλήθεια σε σχέση με τους θεούς και σε σχέση με όσα λέγω περί του Σύμπαντος. Διότι, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να επιτύχει να πει εκείνο το οποίο υπάρχει στην πραγματικότητα, ο ίδιος δεν θα αναγνωρισθεί, διότι σε σχέση με όλα τα πράγματα ανεξαιρέτως, υπάρχει η φαινομενικότητα…»

Χμ, τί είναι αυτή η «φαινομενικότητα»;… Ο φιλόσοφος Γοργίας έγραφε:

«Ουδέν υπάρχει.

Και αν υπάρχει τι, δεν δύναται να γνωσθεί.

Και αν ακόμη γνωσθεί δεν δύναται να μεταδοθεί δια του λόγου».

Δηλαδή δεν πρέπει, (διότι καλοί και σοφοί λογοτέχνες υπάρχουν). Ο Ξενοφάνης, κυνηγημένος και περιπλανώμενος, πικραμένος διότι οι άνθρωποι δεν τον καταλάβαιναν, ήταν ένας εραστής της ελευθερίας που είχε ανακαλύψει ότι «όλοι αγαπούν την ελευθερία, αλλά κανείς τους ελεύθερους ανθρώπους».

Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο μάλλον είναι κακοί, διότι παρατηρούμε ότι εχθρεύονται τους καλούς και ωραίους ανθρώπους ενώ οι ίδιοι περνιούνται για καλοί και ωραίοι. Κάποιος αρχαίος είχε βάλει μια πινακίδα στην πόρτα του σπιτιού του, που έγραφε

«Μηδέν εισίτω κακόν» (κανένα κακό να μην εισέλθει στο σπίτι), κι όταν το είδε ο Διογένης ο Κυνικός, που ήθελε να πειράζει όλους τους ανόητους και κακούς ανθρώπους, τού είπε «Ο ουν κύριος της οικίας πού εισέλθη;» (Κι ο κύριος του σπιτιού από πού θα εισέλθει;)

… Μια εποχή, ο Διογένης συνήθιζε να κυκλοφορεί μέρα-νύχτα κρατώντας ένα φανάρι, κι όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, έλεγε «ψάχνω για έναν άνθρωπο». Θεωρούσε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι δεν ήταν παρά όρθια ζώα, και ότι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο ήταν ένας αληθινός άνθρωπος…

Στο αέτωμα της εισόδου της Ακαδημίας του Πλάτωνα υπήρχε μία επιγραφή που διέταζε: «Ουδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Ζώντας σε έναν κόσμο γεμάτο από αμαθείς και ανόητους, στην ουσία η είσοδος απαγορεύονταν στους πάντες, εκτός βέβαια από αυτούς που ήταν ήδη μέσα…

«Οι άλλοι άνθρωποι νιώθουν την παγωνιά του διαστήματος πάνω στους ονειροπόλους και τους οραματιστές», γράφει ο Herman Hesse, μοναχικός σαν τον Λύκο της Στέπας.

Πολλοί έχουν πει ότι η περιφρόνηση του Ηράκλειτου για το ανθρώπινο είδος ήταν τέτοια που θέλησε να γράψει με τρόπο που δεν θα ήταν κατανοητός παρά μόνο από ελάχιστους. Κι ο Ηράκλειτος υποστήριζε ότι η ανθρωπότητα είναι ένα τεράστιο κτήνος, ανόητα ή αμετανόητα υποκριτικό, σκληρό και αδυσώπητο, ένα κτήνος επικίνδυνο και ηλίθιο, στο οποίο δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει κανείς να διδάξει οτιδήποτε.

Ο «αιθεροβάμων» –ανέκαθεν– εξέπεσε από το Βασίλειο των Ουρανών, (αυτό νιώθει), εδώ στον κόσμο της κακίας των ανθρώπων, της ατέλειας, της μιαρότητας και της ανοησίας

…και ο Εμπεδοκλής (495-435 π.Χ.) έλεγε θλιμμένος: «Από τέτοια ύψη, από τέτοια δόξα, ξέπεσα σ’ αυτή τη δυστυχισμένη γη, και συμφύρομαι μ’ αυτά τα χυδαία δίποδα…»

«Et linguas mancipiorum contemno» (Virgil) (I scorn the talk of slaves. Αποστρέφομαι την ομιλία των σκλάβων –Βιργίλιος)

Αλλά, έτσι κι αλλιώς, η Γη ολόκληρη είναι γεμάτη όλων των ειδών τα κακά, κι ο άνθρωπος πρέπει να το ξέρει από γεννησιμιού του ότι πρόκειται όλα να τα αντικρίσει, και, ίσως, να τα αντιμετωπίσει…

«Πλείη μεν γαρ γαία κακών, πλείη δε θάλασσα, νούσοι δ” ανθρώποισιν εφ” ημέρη ηδ” επί νυκτί αυτόματοι φοιτώσι….» (Ησίοδος) (Η γη είναι γεμάτη κακίες, γεμάτη και η θάλασσα, και έρχονται πάνω μας συνέχεια, αυτόματα, τη μέρα και τη νύχτα…)

Είμαστε εξόριστοι και φυλακισμένοι εδώ πέρα, ανάμεσα σε μύρια κακά, υιοθετώντας επικινδύνως μία αγαθή ιδέα: ότι το πνεύμα μας μπορεί να είναι ελεύθερο, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες! Ελεύθερο Πνεύμα!

Αν η ιστορία του μυστικισμού έχει δίκιο, (και ο Λόρδος Chesterfield σε ένα ρητό του), θα πρέπει προσεκτικά να συγκαλύπτουμε από τους περισσότερους συνανθρώπους μας αυτό το παράξενο φαινόμενο όταν συμβαίνει σ’ εμάς τους ίδιους… Και να συναναστρεφόμαστε μόνο με εκείνους που διακρίνουμε σαφώς ότι τούς συμβαίνει επίσης.

Οι καλοί συγγραφείς είναι οι μόνοι ριψοκίνδυνοι ηλίθιοι

που δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν αυτόν τον τόσο απλό κανόνα,

για χάρη της διάδοσης του…